Γράμμα στη NelliNezi

Παλαιό Φάληρο, 27 Ιουλίου

Νέλλη, διάβασα χθες το post σου, http://nellinezi.blogspot.com/2008/07/blog-post_14.html ένας ύμνος στην δική σου ελευθερία......ξεκινώντας το διάβασμα και χωρίς να ξέρω τί να περιμένω να διαβάσω από τον βαθύ σου εαυτό,καταβροχθίζοντας τις χρωματιστές σου προτάσεις, άκουγα εμένα....μέχρι που έφτασα στη φράση «Μη μου πεις να μιλήσω ...Πες μου να γράψω κι άσε με τις ώρες». Αυτό εδώ καλή μου διαδικτυακή φίλη θα το αντιστρέψω: «Μη μου πείς να γράψω.....άσε με να μιλήσω και το μυαλό μου θα πετάει με τις ώρες»

Γι αυτό και δεν ξέρω κι εγώ πώς να ξεκινήσω αυτό το γράμμα....θα προσπαθήσω να γράψω!!!!
Οπαδός της τάξης και της οργάνωσης (της τελειομανίας επίσης).....το φοβάμαι το ελεύθερο γράψιμο γιατί τα βλέπω όλα μπροστά μου αμετάκλητα και ό,τι αυθόρμητο πάει να μου βγεί πάει στράφι, γιατί το βλέπω εκεί να υπάρχει και αρχίζει η δεύτερη σκέψη κι έτσι πάω πίσω και το σβήνω, το διορθώνω και τότε πάει το πουλί...πέταξε!!!! τί φταίει; Αυτό προσπαθώ να καταγράψω τώρα Νέλλη, τη στιγμή που σου γράφω αυτό το γράμμα Κυριακή μεσημέρι, γιατί μου έδωσες την ελευθερία να μην ξανασβήσω αυτά που γράφω. Θα μπορούσα να στα πώ πολύ εύκολα αν ήσουν τώρα εδώ μπροστά μου, αλλά είπαμε....εσύ μένεις στις Αλπεις κι εγώ στον Ειρηνικό, χα χα χα!!!!!!

Ασκηση θάρρους λοιπόν...πάμε!!!

Δύο τελείως διαφορετικοί εαυτοί και σε μένα.....άλλοτε ανοιχτή με φαντασία, σκέψεις πολλές, με θάρρος, με ψυχή ροκ που δεν σταματάω μπροστά σ’αυτό που θα συναντήσω και θα μ’ενθουσιάσει.....(νάτο! πάλι έγραψα κάτι και το έσβησα, δεν μπορώ να το ξαναγράψω τώρα αλλά τουλάχιστον το ομολογώ...). Και ο άλλος εαυτός; Αυτός που ξυπνάει το πρωί, μπαίνει στην καθημερινότητα και στο καθήκον και κάνει γυμναστική με τις ενοχές του; τί πρέπει να κάνω για τους άλλους; Γι αυτούς που αγαπώ και έχω εμπιστευτεί και ίσως να μην τους αρέσει αυτό που λέω, αυτό που κάνω, αυτό που θέλω, αυτό που μου δίνει μιά σπρωξιά και χαίρομαι; (μόνη χωρίς τους άλλους;)

Ηρθε όμως μιά στιγμή, μιά πικρή στιγμή και ξύπνησα Νέλλη......φέτος την άνοιξη...είδα τα φαντάσματα που έφτιαξαν οι ενοχές μου επειδή κάποτε πριν από 15 χρόνια είπα «θέλω την ελευθερία μου» κι αναθεμά με αν κατάλαβε αυτός που του το είπα τί κατάλαβε!!!!! Φαντάσματα που με συγκλόνισαν και κυρίως η εξήγηση: «το είπες με λάθος τρόπο». Μα έχει τρόπους η αλήθεια; Η αλήθεια δεν είναι ένας τρόπος; Αλλά τα στερεότυπα που λειτουργούν καμμιά φορά στους άλλους όταν ακούνε να μιλάς για ελευθερία μπορεί να είναι σκληρά, τσιγγούνικα, φοβικά και δίνουν μια άλλη ερμηνεία. Ισως ο ωραιότερος τρόπος για να εκφράσει κανείς την ελευθερία του να είναι η ποίηση και η τέχνη. Τί είπε ο ποιητής; «θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία;;;;;;» κάπως έτσι ε; Τώρα το καταλαβαίνω.....και γι αυτόν που την εκφράζει αλλά και για τον άλλον που (δεν) την βλέπει.

Μίλησα πολύ από τότε (δεν έγραψα) και ευτυχώς είχα πολλούς φίλους γύρω μου να με ακούσουν...ένας είπε το καλό: «φιλενάδα θα σου πώ κάτι σκληρό αλλά οι ενοχές δείχνουν το πόσο....ψωνάρα είσαι!!!» Σοκ!!!!! Τί εννοεί; σκέφτηκα........Γύρισα την λέξη στο μυαλό μου κάνοντας κωλοτούμπες μαζί της.....είναι όπως όταν χάνεις τις αισθήσεις σου και σου δίνει κάποιος ένα χαστούκι να συνέλθεις; Κάπως έτσι έδρασε αυτή η λέξη μέσα μου.....σίγουρα όταν λυποθυμήσεις δεν θέλεις να σε δέρνουν αλλά να σε χαϊδέψουν.... αλλά έλα μου ντε που με τα χάδια θα λυποθυμήσεις περισσότερο....το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο; Δεν ξέρω αλλά έφαγα ένα χαστούκι και ξύπνησα! Τώρα προσπαθώ να σηκωθώ και να καταλάβω ότι ενοχική ελευθερία δεν υπάρχει, ούτε πάει αντάμα με την ντροπή! Εγώ δεν φοβάμαι Νέλλη να δείξω τις δυνατότητες μου όπως εσύ που γράφεις ωραία κείμενα και δεν θέλεις να τα δείξεις ή να το πεις....φοβάμαι αν αυτό που θέλω να κάνω είναι καλό, αν θ’ αρέσει, αν θα πουν οι άλλοι ότι είναι μία μπούρδα..κι εκεί τα κάνω θάλασσα....δεν με πιστεύω.....είμαι μία ψωνάρα, καλά είπε ο φίλος μου.

Αυτό το δυσδιάκριτο όριο για τον σεβασμό μου προς τους άλλους που αν δεν το ξέρεις σε κάνει να χάνεις τον αυτοσεβασμό σου για να μην εκτεθείς, είναι η αρχή για να μπεις στο χρυσό κλουβί! Ενα μαγικό κλουβί που έχουν αφήσει την πόρτα του ανοιχτή αλλά δεν βγαίνεις...γιατί φοβάσαι !!!

Ετσι ξεκίνησα μία νέα αρχή να με μάθω, να φεύγω (άλλοτε φυσικά κι άλλοτε νοερά) ακούγοντας εμένα χωρίς να νοιώθω ότι οι άλλοι θα πληγωθούν, γιατί πολύ απλά δεν είναι σίγουρο ότι πληγώνονται. Εγώ είμαι αυτή που έτσι το νοιώθω και υποψιάζομαι το πλήγωμα, αντιδρώ όμως και τελικά λέω κάτι που ακούγεται σκληρό διεκδικώντας τα θέλω μου και τότε γίνεται η μικρή καταστροφή, πιθανόν τότε να πληγώνω πραγματικά τους άλλους. Το ανέκδοτο με το γρύλλο το ξέρεις; Ε! λοιπόν έχω κάνει διπλωματική εργασία ζωής.

Τί άλλο να σου πώ Νέλλη μου; Ότι σε πάω πολύ κι ας ακούς σκυλάδικα.....τρελλαίνομαι όταν διαβάζω τα ΟΠΑ τα ΑΝΤΕ και τα ΠΑΜΕ σου στο sync! Όχι γιατί ακούω τα τραγούδια σου αλλά γιατί ακούω εσένα να βγάζεις την κραυγή που θέλεις, που επιθυμείς, κι επειδή είναι αληθινή αρέσει σε όλους μας! αλλά η δύναμη της μουσικής αυτή είναι....να προκαλεί τους ακροατές της για να τους κάνει να ακούγονται!!!

Σε φιλώ πολύ
melissa

ΥΣ. Να ξέρεις, μικρές διορθώσεις έκανα...κυρίως μορφοποίησης...είπαμε για την τάξη έτσι; Συγχωρούμαι, την άλλη φορά θα γράψω απνευστί κι ας βγει με λαθάκια (αχ! αυτά τα λαθάκια...)