"Η συνέχεια της ατέλειας (μου)".....

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι με την ποίηση...κάτι μου λέει ότι είναι άγρια και εκδικητική, δεν ξέρω πώς να την δαμάσω..... ίσως πάλι γιατί είναι όμορφη σαν το μυρωδάτο απόσταγμα του νου, μα σαν δεν κατέχεις τα μυστικά της απόσταξης, τότε θα φτιάξεις μιά λιμνούλα τόση δα, όσο μιάς κουταλιάς νερού κι εγώ φοβάμαι να πνιγώ στον αβαθή της πάτο χωρίς ποτέ να μάθω το γιατί....κατά λάθος....επειδή δεν είμαι ποιητής!!! γιατί αυτό που θέλω να αποφύγω – όπως ο διάολος το λιβάνι – είναι μη και βγάλω με έπαρση καμμιά σκέψη τόσο βέβαιη και σκοτεινή, χωρίς φως, γεμάτη αυταπάτες, χωρίς σκυτάλη γι άλλες ιδέες και περισσό κουράγιο που θα πάνε τους άλλους πούρχονται λιγάκι παραπέρα...κι αν έχω μια στάλα ευθύνης σ’αυτό τον κόσμο που ήρθα, είναι αυτό των άλλων το παραπέρα, αυτών που εγώ έφερα στον ίδιο κόσμο, τον δικό μου και τον δικό τους, που είναι για όλους δανεικός....

Ανθρωπος, το πιο ατελές ον της φύσης... μου τώλεγε τις προάλλες ο αδελφός μου, ο μόνος που είδε την ίδια μήτρα με μένα, κι άλλος κανείς....σκέφτηκα: έχεις δίκιο αδελφέ....η ανθρώπινη σκέψη θείο δώρο και λεπίδα μαζί, σε ένα συνεχή πόλεμο για τόσο λίγα δεδομένα! Αρχή και τέλος!!! Αγάπη και μίσος!! κι όλα τ' άλλα παράγωγα.... Με σκέψη αχαλίνωτη και μυστική, ανίκανη να σκεφτεί ότι μαζί της σκέφτονται (κι αισθάνονται) συγχρονισμένα χιλιάδες άλλοι τόσοι ....με σκέψη που απροκάλυπτα υμνολογεί την ποιητική αποστροφή του εγώ του και την ξεφωνίζει με λέξεις αντίστροφες των αναγκών του .... με σκέψη που μένει σκέψη παράγοντας αντίθετα συναισθήματα κι αρνείται να γίνει λόγος, ιδέα, πράξη, να δείξει τη ζωή.....τόση σκέψη για το τέλος και καμμιά για την αρχή...γιατί; έχουμε δικαίωμα στην αρχή αλλά δεν κατανοούμε το τέλος σ’ αυτή τη φύση; Η ανυπόφορη και υπέρτατη ατέλεια του "εγώ" σε μία μοναδική διαχρονική αφήγηση (ενίοτε και ποίηση)......

Μοιάζει ατέλειωτη η αρμονία μέσα στο χάος της φύσης.....όλα δείχνουν να υπάρχουν με τέτοια τάξη μέσα της σαν να μην υπήρχε άλλος τρόπος ν’ανθίσει μια παπαρούνα μέσα στο λιβάδι...μόνη, κόκκινη και τυχαία έτσι όπως ήρθε έτσι και θα ξανάρθει, την ίδια εποχή, την ίδια στιγμή με το ίδιο χρώμα.....σπόροι σπαρμένοι ανάκατα κι όμως αρμονικά συζούνε όπως οι ήχοι της μουσικής....τόσο δεδομένοι, μετρημένοι και σαφείς κι όμως άκου μ’ανοιχτή καρδιά πώς φτιάχνουν ατέλειωτα συμπλέγματα, μεθυστικά, (δήθεν αλλά καθόλου) τυχαία......

.....μιά θάλασσα από ψηλά με τις μεγάλες κροκάλες που ξέρουν κάθε μιά τους πού θα πάει να κάτσει για να φτιάξει ένα μοναδικό μωσαϊκό με τόσο τυχαίο τρόπο...κι αν πας να τις ξεμπερδέψεις, κατρακυλάνε άλλες με ήχο υπόκωφο και γοερό για να γεμίσουν πάλι οι τρύπες, μη κι αλλάξει η αρμονία της αταξίας τους που βγήκε από την ακατανόητη τάξη του μαρτυρικού μας χάους...πόσο οξύμωρο, πόσο τραγελαφικό να θες να βάλεις σε τάξη αυτό που το ίδιο το χάος έχει φροντίσει να το δώσει με τον πιο αρμονικό και δεδομένο τρόπο.....και πόσο ανώφελο πόσο εγωιστικό να θες μέσα σε λίγα μόλις χρόνια να ξεριζώσεις την τάξη από το εγώ σου γιατί δεν αντέχεις με την σκέψη του τέλους του; κι αντί να θες να το γνωρίσεις για να το αγαπήσεις άφοβα, ελεύθερα και στοργικά, να προσπαθείς με κάθε τρόπο να του δώσεις άλλη αξία απ’αυτή που του αρμόζει ....

οι κροκάλες .......τις βλέπεις μέσ’ τη θάλασσα, από ψηλά, άσπρες και γυαλιστερές, ακίνητες....κι όμως, κάνουν για λίγους πόντους ένα βήμα, κάθε χρόνια πολλά, με μόνη βοήθεια το κύμα.... σιγά σιγά ...μια θέση αλλάζουν, αλλά ποιά; σαν πάς πολύ σιμά, δεν βλέπεις αν άλλαξε θέση ή πήρε κανείς εκείνη τη σμιλεμένη γυαλιστερή πετρούλα.... είναι πολλές εδώ χάμω.....όλες όμορφες, μοναδικές.....κι ας μη φαίνεται από μακριά τίποτα να αλλάζει, κι ας δείχνει ο πάτος στη θάλασσα νάναι πάντα ο ίδιος στα μάτια του ίδιου θεατή..... το μόνο που σε τρομάζει είναι η όψη .....ν’ αλλάζει με τον αέρα και το φως, άλλοτε με άνεμο ανταριασμένο και άλλοτε ευεργετικό, με εκείνο το φως που σταθερά ανατέλλει, περνάει κατακόρυφα και δύει ....είτε έχει για καπέλο τα σύννεφα είτε τον ήλιο με τα ξέπλεκα μαλλιά.....αλλά θαρθούν κι άλλοι που θα ρωτούν πώς τις θωρούσε η δική σου η ματιά .....θα αναζητήσουν να δουν το έργο από την αρχή... άνθρωπε! κοίτα ν’ αφήσεις πίσω σου την πιο καλή σου κόπια!