Βαριέμαι το φροντιστήριο....λατρεύω το on line ΖΩΝΤΑΝΟ μάθημα

Πόσοι από εμάς -που είχαμε και έχουμε παιδιά στο δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο - δεν έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με τα προβλήματα της φροντιστηριακής τους εκπαίδευσης; ΟΛΟΙ!!!!

Στο δημοτικό, γυμνάσιο ψάχνουμε δασκάλους, φροντιστήρια για να τα βοηθήσουν στη μελέτη τους, να μάθουν γλώσσες κλπ. ενώ στο λύκειο τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα είναι εκ των ουκ άνευ για την προετοιμασία της εισαγωγής τους στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Τα προβλήματα είναι πάντα δύο....ο χρόνος και το χρήμα.

Χρόνος που πρέπει να σπαταληθεί από τα παιδιά και από τους γονείς (καθότι όταν είναι μικρά δεν θέλουμε να τα αφήνουμε μόνα να τριγυρνούν στους δρόμους) και χρήμα που φυσικά αφορά αποκλειστικά εμάς τους γονείς.

Η τεχνολογία - ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ - δίνει για πρώτη φορά χείρα βοηθείας για να απαλύνουμε προβλήματα καθημερινά, πρακτικά, οικογενειακά που η παραδοσιακή μέθοδος σήμερα πλέον δεν τα αντέχει.

Ενθουσιάστηκα όταν παρακολούθησα ένα μάθημα χημείας ON LINE σαν να ήμουνα μέσα σε μία τάξη. Το σκηνικό είχε ως εξής: καθόμουνα στον καναπέ και είχα 1. τον πίνακα της τάξης στην οθόνη του υπολογιστή μου και 2. τον καθηγητή στα αυτιά μου με ακουστικά σαν να άκουγα τα MP3 μου.

Ο καθηγητής έγραφε τις ασκήσεις ΖΩΝΤΑΝΑ στην οθόνη και άκουγα ΖΩΝΤΑΝΑ την παράδοση. Ολα σε real time. Κυρίως όμως είχα την δυνατότητα επίσης ΖΩΝΤΑΝΑ να ρωτήσω, να γράψω και εκείνος να με διορθώνει επί τόπου..., έσβηνε, ξανάγραφε....

Ουάουουουουου!!!!! θέλω να ξαναπάω σχολείο!!!! κρίμα να μην υπήρχε αυτό το σύστημα τότε που έτρεχα τους γιους στα φροντιστήρια με την γλώσσα έξω για να προλάβω...και μετά να ξανατρέχω για να τα πάρω πίσω. Μπορώ όμως να μάθω κάτι άλλο τώρα...μήπως μια ξένη γλώσσα;;;;; ίσως........γιατί όχι;

Χωρίς πλάκα τώρα, πιστεύω ότι πρόκειται για μία επανάσταση που είναι θείο δώρο για τα σημερινά παιδιά...γιατί ο χρόνος τους είναι λίγος για να τον σπαταλούν (μετά από το κανονικό σχολείο) σε διαδρομές ποδαράτες ή με λεωφορεία.... κυρίως γιατί γουστάρουν τον υπολογιστή και θα τους ανεβάσει την διάθεση να κάνουν μάθημα (και να μην το παίρνουν σαν αγγαρεία) γιατί δεν θα ανησυχούν οι γονείς με τα μέσα-έξω και τις "κακές" παρέες, γιατί θα είναι πιο οικονομικό, πιο άμεσο, πιο γρήγορο.... και επιτέλους τέρμα το αυτοκίνητο (πάρκαρε, ξεπάρκαρε) και τα απίστευτα πήγαινε-έλα με το άγχος του γονιού να προλάβει....

Δεν συζητώ βέβαια για τα παιδιά της επαρχίας που θα έχουν και αυτά πρόσβαση στους ίδιους καθηγητές με τα παιδιά των μεγαλουπόλεων....ας μην ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία των top καθηγητών (για τις πανελλήνιες) έχει συγκεντρωθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα ....το όφελος είναι ανεκτίμητο!!!!!!

Γνώρισα τον καθηγητή που το έχει θέση σε εφαρμογή ..... ένας ολοκληρωμένος επιστήμονας, χημικός του Πανεπιστημίου Αθηνών και ηλεκτρολόγος μηχανικός του ΕΜΠ, πληροφορικάριος με τεράστια πείρα στην εκπαίδευση και με απέραντη αγάπη για την δουλειά του και τα παιδιά που διδάσκει....αξίζει να διαβάσετε παρακάτω την περιγραφή του συστήματος. Τον πλασιώνουν μία ομάδα έμπειρων καθηγητών που όλοι μαζί έχουν ξοδέψει άπειρο χρόνο για να συντάξουν τα μαθήματα...χημεία, φυσική, μαθηματικά και θα ακολουθήσουν πολλά ακόμη .....Μάλιστα, προσφέρθηκε - σε όσους Bloggers ενδιαφέρονται - να κάνει μία on line παρουσίαση σε αυτούς και τα παιδιά τους για να καταλάβουν τα πλεονεκτήματα, την ευκολία και τα οφέλη αυτού του συστήματος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ!!!!!

On line ζωντανά μαθήματα

Γενική περιγραφή

Πρόκειται για ένα πολύ φιλικό προς τον χρήστη περιβάλλον σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να εξομοιώνει πλήρως την λειτουργία μίας πραγματικής τάξης. Η μόνη διαφορά είναι ότι το κάθε μέλος που συμμετέχει μπορεί να βρίσκεται σε διαφορετικό τόπο, είτε στο σπίτι του, είτε σε μία τάξη ενός σχολείου είτε και στο γραφείο του.

Οι συμμετέχοντες δεν χρειάζεται να έχουν κάποιο ειδικό εξοπλισμό. Τα μόνο που χρειάζεται είναι, ένας υπολογιστής με windows και πρόσβαση στο διαδίκτυο (με DSL γραμμή), και ένα ζευγάρι ακουστικών με μικρόφωνο. (Προσοχή η χρήση ηχείων με ένα μικρόφωνο δεν ενδείκνυται γιατί δημιουργούνται μικροφωνισμοί).

Την πρώτη φορά που συνδέεται κάποιος χρήστης με το σύστημα κατεβάζει και εγκαθιστά στον υπολογιστή του έναν player, τον οποίο προτείνει το σύστημα, και από κει και μετά όποτε ο χρήστης μπαίνει στην εικονική τάξη, αυτός ο player ενεργοποιείται αυτόματα.

Η εφαρμογή είναι κατάλληλα σχεδιασμένη ώστε να μπορούν να την χρησιμοποιήσουν από παιδιά ακόμα και πρώτης δημοτικού (με την προϋπόθεση ότι έχουν μία στοιχειώδη εξοικείωση έστω και με απλά παιχνίδια σε υπολογιστή) μέχρι και σε ενήλικες. Επίσης δεν υπάρχει περιορισμός για το είδος του μαθήματος που θα διδαχθεί, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οποιοδήποτε μάθημα της πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας ή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, για ξένες γλώσσες, για επιμόρφωση ενηλίκων κλπ.

Είναι προφανές ότι η εφαρμογή αυτή, μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για ατομικό είτε για ομαδικό μάθημα. Ο αριθμός των συμμετεχόντων μπορεί να είναι οσοδήποτε μεγάλος και ο μόνος περιορισμός είναι εκπαιδευτικός. Συνήθως ένας λογικός αριθμός μαθητών είναι μέχρι 10.

Οι δυνατότητες της εφαρμογής

1. Διαθέτει 5 ανεξάρτητους πίνακες με την βοήθεια των οποίων μπορεί να κάνει το μάθημα του με 4 διαφορετικούς τρόπους
a. με διαφάνειες power point
b. με κλασσικό τρόπο όπως σε ένα πίνακα με την κλασσική κιμωλία (απαιτείται γραφίδα που είναι ένα ειδικό mouse)
c. με την βοήθεια ιστοσελίδων που έχουν το κατάλληλο εκπαιδευτικό υλικό για το μάθημα που διδάσκεται
d. με την βοήθεια οποιουδήποτε προγράμματος που έχει εγκατεστημένο στον υπολογιστή του (word, excel, math type κλπ).
e. με οποιοδήποτε συνδυασμό όλων των παραπάνω μεθόδων.

2. Η κάθε αίθουσα του συστήματος διαθέτει 5 το πολύ μικρόφωνα, και ο καθηγητής μπορεί να δίνει ή να αφαιρεί το λόγο σε κάθε μαθητή. Η συνομιλία είναι αμφίδρομη και σε πραγματικό χρόνο.

3. Το σύστημα έχει εργαλεία χρήσης των πινάκων, όπως να ανεβάζουμε παρουσιάσεις, φωτογραφίες κείμενα κλπ. να τους σβήνουμε μερικά ή ολικά, να τους φωτογραφίζουμε και να τους αποθηκεύουμε και στη συνέχεια εφ’ όσον το επιθυμούμε να παίρνουν οι μαθητές το περιεχόμενο αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τις παρουσιάσεις μας.

4. Το σύστημα επίσης έχει εργαλεία για να γράφουμε και να ζωγραφίζουμε πάνω στον πίνακα, ακόμα και πάνω στις διαφάνειες που παρουσιάζουμε (μία υπογράμμιση, ένα βέλος, μία προσθήκη κειμένου, ένα μήνυμα, κλπ. )

5. Όλα τα παραπάνω εξ ορισμού έχει την δυνατότητα να τα κάνει ο καθηγητής της τάξης, όχι όμως και οι μαθητές. Οι μαθητές μπορούν να χρησιμοποιούν τα παραπάνω εργαλεία, εφ’ όσον ο καθηγητής τους δώσει την άδεια. (Το ισοδύναμο αυτού σε μία πραγματική τάξη είναι όταν επιτρέπουμε τον μαθητή να σηκωθεί να γράψει στον πίνακα). Είναι προφανές ότι το σύστημα είναι ιεραρχικά σχεδιασμένο ώστε να προσομοιώνει τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα τόσο των καθηγητών όσο και των μαθητών.

6. Τέλος υπάρχει η δυνατότητα της ηχογράφησης του όλου μαθήματος ώστε να το παρακολουθήσει κάποιος μαθητής που ήταν απών, ή και ο μαθητής που θέλει να το ακούσει ξανά για να το εμπεδώσει. Επίσης είναι δυνατόν να σχεδιασθούν ειδικά ηχογραφημένα μαθήματα χωρίς μαθητές, τα οποία οι μαθητές μπορούν να τα ακούν αργότερα όποτε θέλουν και όσες φορές θέλουν. Μία τέτοια λύση συνιστάται κυρίως για θέματα θεωρίας, διότι ο μαθητής δεν έχει την δυνατότητα παρέμβασης, ερώτησης και γενικότερα της συμμετοχής.


Πρακτικές οδηγίες: για την είσοδο στο σύστημα χρειάζεται κωδικός (username και password) ο οποίος δίνεται από τον γράφοντα. Επίσης οι μαθητές ή και οι καθηγητές που θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε κάποιο πιλοτικό μάθημα θα ήταν καλό να έχουν όλοι e-mails, ώστε η επικοινωνία να είναι άμεση και να πάρουν απλές οδηγίες για την εισαγωγή στο σύστημα.

********

Ως άνθρωπος και ως melissa προτείνω στους ενδιαφερόμενους φίλους να στείλουν το e-mailaki τους στο gkalgre@gmail.com και να ζητήσουν περαιτέρω πληροφορίες για ένα on line demonstration. ΘΑ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΕΙΤΕ!!!!!!!!

ΛΟΥΣΗ όπως λέμε "LUCE"

La Luce ...ΤΟ ΦΩΣ!!! αυτή είναι η Λούση...μία κοπέλλα φωτεινή

με πυρόξανθα σγουρά μαλλιά κι ένα λαμπερό χαμόγελο!!!!

Πέρασε πολλά κακά στη ζωή κι ας είναι ακόμη μικρή......αλλά έχει δημιουργήσει περισσότερα καλά που σκεπάζουν αυτά που ΠΡΕΠΕΙ να ξεχάσει!!!!





Πρώτα απ' όλα γέννησε και μεγάλωσε ένα θαυμάσιο παιδί και κυρίως κράτησε μέσα της μιά σπουδαία ψυχή!!! γεμάτη θάρρος, πείσμα, δύναμη, ευαισθησία!!!! πήγε το μυαλό της μακριά με φαντασία....σπούδασε, πάλεψε, στάθηκε στα πόδια της.


Αυτό που σπάει κόκκαλα όμως είναι το χιούμορ της γιατί έχει φαντασία και παρατηρεί...εξ άλλου καμμία ευφυία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει χωρίς την παρατήρηση (αυτό δεν το λέω εγώ, το είπε ο Αλβέρτος).



Λούση keep walking, στο έγραψα και στο blog σου!!!

φιλιά
Melissa



ΥΣ. Βρε φιλενάδα...θέλω αυτό το κούρεμα της Meg Ryan...

χρόνια το ζητάω στον κομμωτή μου και με βγάζει πάντα σαν Κούλα...

τί να κάνωωωωωωωω???????????

Γράμμα στη NelliNezi

Παλαιό Φάληρο, 27 Ιουλίου

Νέλλη, διάβασα χθες το post σου, http://nellinezi.blogspot.com/2008/07/blog-post_14.html ένας ύμνος στην δική σου ελευθερία......ξεκινώντας το διάβασμα και χωρίς να ξέρω τί να περιμένω να διαβάσω από τον βαθύ σου εαυτό,καταβροχθίζοντας τις χρωματιστές σου προτάσεις, άκουγα εμένα....μέχρι που έφτασα στη φράση «Μη μου πεις να μιλήσω ...Πες μου να γράψω κι άσε με τις ώρες». Αυτό εδώ καλή μου διαδικτυακή φίλη θα το αντιστρέψω: «Μη μου πείς να γράψω.....άσε με να μιλήσω και το μυαλό μου θα πετάει με τις ώρες»

Γι αυτό και δεν ξέρω κι εγώ πώς να ξεκινήσω αυτό το γράμμα....θα προσπαθήσω να γράψω!!!!
Οπαδός της τάξης και της οργάνωσης (της τελειομανίας επίσης).....το φοβάμαι το ελεύθερο γράψιμο γιατί τα βλέπω όλα μπροστά μου αμετάκλητα και ό,τι αυθόρμητο πάει να μου βγεί πάει στράφι, γιατί το βλέπω εκεί να υπάρχει και αρχίζει η δεύτερη σκέψη κι έτσι πάω πίσω και το σβήνω, το διορθώνω και τότε πάει το πουλί...πέταξε!!!! τί φταίει; Αυτό προσπαθώ να καταγράψω τώρα Νέλλη, τη στιγμή που σου γράφω αυτό το γράμμα Κυριακή μεσημέρι, γιατί μου έδωσες την ελευθερία να μην ξανασβήσω αυτά που γράφω. Θα μπορούσα να στα πώ πολύ εύκολα αν ήσουν τώρα εδώ μπροστά μου, αλλά είπαμε....εσύ μένεις στις Αλπεις κι εγώ στον Ειρηνικό, χα χα χα!!!!!!

Ασκηση θάρρους λοιπόν...πάμε!!!

Δύο τελείως διαφορετικοί εαυτοί και σε μένα.....άλλοτε ανοιχτή με φαντασία, σκέψεις πολλές, με θάρρος, με ψυχή ροκ που δεν σταματάω μπροστά σ’αυτό που θα συναντήσω και θα μ’ενθουσιάσει.....(νάτο! πάλι έγραψα κάτι και το έσβησα, δεν μπορώ να το ξαναγράψω τώρα αλλά τουλάχιστον το ομολογώ...). Και ο άλλος εαυτός; Αυτός που ξυπνάει το πρωί, μπαίνει στην καθημερινότητα και στο καθήκον και κάνει γυμναστική με τις ενοχές του; τί πρέπει να κάνω για τους άλλους; Γι αυτούς που αγαπώ και έχω εμπιστευτεί και ίσως να μην τους αρέσει αυτό που λέω, αυτό που κάνω, αυτό που θέλω, αυτό που μου δίνει μιά σπρωξιά και χαίρομαι; (μόνη χωρίς τους άλλους;)

Ηρθε όμως μιά στιγμή, μιά πικρή στιγμή και ξύπνησα Νέλλη......φέτος την άνοιξη...είδα τα φαντάσματα που έφτιαξαν οι ενοχές μου επειδή κάποτε πριν από 15 χρόνια είπα «θέλω την ελευθερία μου» κι αναθεμά με αν κατάλαβε αυτός που του το είπα τί κατάλαβε!!!!! Φαντάσματα που με συγκλόνισαν και κυρίως η εξήγηση: «το είπες με λάθος τρόπο». Μα έχει τρόπους η αλήθεια; Η αλήθεια δεν είναι ένας τρόπος; Αλλά τα στερεότυπα που λειτουργούν καμμιά φορά στους άλλους όταν ακούνε να μιλάς για ελευθερία μπορεί να είναι σκληρά, τσιγγούνικα, φοβικά και δίνουν μια άλλη ερμηνεία. Ισως ο ωραιότερος τρόπος για να εκφράσει κανείς την ελευθερία του να είναι η ποίηση και η τέχνη. Τί είπε ο ποιητής; «θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία;;;;;;» κάπως έτσι ε; Τώρα το καταλαβαίνω.....και γι αυτόν που την εκφράζει αλλά και για τον άλλον που (δεν) την βλέπει.

Μίλησα πολύ από τότε (δεν έγραψα) και ευτυχώς είχα πολλούς φίλους γύρω μου να με ακούσουν...ένας είπε το καλό: «φιλενάδα θα σου πώ κάτι σκληρό αλλά οι ενοχές δείχνουν το πόσο....ψωνάρα είσαι!!!» Σοκ!!!!! Τί εννοεί; σκέφτηκα........Γύρισα την λέξη στο μυαλό μου κάνοντας κωλοτούμπες μαζί της.....είναι όπως όταν χάνεις τις αισθήσεις σου και σου δίνει κάποιος ένα χαστούκι να συνέλθεις; Κάπως έτσι έδρασε αυτή η λέξη μέσα μου.....σίγουρα όταν λυποθυμήσεις δεν θέλεις να σε δέρνουν αλλά να σε χαϊδέψουν.... αλλά έλα μου ντε που με τα χάδια θα λυποθυμήσεις περισσότερο....το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο; Δεν ξέρω αλλά έφαγα ένα χαστούκι και ξύπνησα! Τώρα προσπαθώ να σηκωθώ και να καταλάβω ότι ενοχική ελευθερία δεν υπάρχει, ούτε πάει αντάμα με την ντροπή! Εγώ δεν φοβάμαι Νέλλη να δείξω τις δυνατότητες μου όπως εσύ που γράφεις ωραία κείμενα και δεν θέλεις να τα δείξεις ή να το πεις....φοβάμαι αν αυτό που θέλω να κάνω είναι καλό, αν θ’ αρέσει, αν θα πουν οι άλλοι ότι είναι μία μπούρδα..κι εκεί τα κάνω θάλασσα....δεν με πιστεύω.....είμαι μία ψωνάρα, καλά είπε ο φίλος μου.

Αυτό το δυσδιάκριτο όριο για τον σεβασμό μου προς τους άλλους που αν δεν το ξέρεις σε κάνει να χάνεις τον αυτοσεβασμό σου για να μην εκτεθείς, είναι η αρχή για να μπεις στο χρυσό κλουβί! Ενα μαγικό κλουβί που έχουν αφήσει την πόρτα του ανοιχτή αλλά δεν βγαίνεις...γιατί φοβάσαι !!!

Ετσι ξεκίνησα μία νέα αρχή να με μάθω, να φεύγω (άλλοτε φυσικά κι άλλοτε νοερά) ακούγοντας εμένα χωρίς να νοιώθω ότι οι άλλοι θα πληγωθούν, γιατί πολύ απλά δεν είναι σίγουρο ότι πληγώνονται. Εγώ είμαι αυτή που έτσι το νοιώθω και υποψιάζομαι το πλήγωμα, αντιδρώ όμως και τελικά λέω κάτι που ακούγεται σκληρό διεκδικώντας τα θέλω μου και τότε γίνεται η μικρή καταστροφή, πιθανόν τότε να πληγώνω πραγματικά τους άλλους. Το ανέκδοτο με το γρύλλο το ξέρεις; Ε! λοιπόν έχω κάνει διπλωματική εργασία ζωής.

Τί άλλο να σου πώ Νέλλη μου; Ότι σε πάω πολύ κι ας ακούς σκυλάδικα.....τρελλαίνομαι όταν διαβάζω τα ΟΠΑ τα ΑΝΤΕ και τα ΠΑΜΕ σου στο sync! Όχι γιατί ακούω τα τραγούδια σου αλλά γιατί ακούω εσένα να βγάζεις την κραυγή που θέλεις, που επιθυμείς, κι επειδή είναι αληθινή αρέσει σε όλους μας! αλλά η δύναμη της μουσικής αυτή είναι....να προκαλεί τους ακροατές της για να τους κάνει να ακούγονται!!!

Σε φιλώ πολύ
melissa

ΥΣ. Να ξέρεις, μικρές διορθώσεις έκανα...κυρίως μορφοποίησης...είπαμε για την τάξη έτσι; Συγχωρούμαι, την άλλη φορά θα γράψω απνευστί κι ας βγει με λαθάκια (αχ! αυτά τα λαθάκια...)

"CARMEN" ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Η ΚΑΡΜΕΝ ΤΩΝ ΣΑΟΥΡΑ & ΓΑΔΕΣ

Η θεατρική σύλληψη της «Κάρμεν» συνέπεσε με το ξεκίνημα των γυρισμάτων της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας και οι πρεμιέρες των δύο παραγωγών απείχαν μόλις λίγες ημέρες μεταξύ τους. Η ταινία πρωτοπαρουσιάστηκε στις αίθουσες στις 6 Μαίου του 1983 και αμέσως μετά, στις 17 Μαίου, ακολούθησε η θεατρική πρεμιέρα της φλαμένκο εκδοχής της Κάρμεν στο Θέατρο του Παρισιού.

Δημιουργοί και στις δύο παραγωγές ήταν ο Κάρλος Σάουρα και ο Αντόνιο Γάδες. Το πασίγνωστο δράμα της Κάρμεν βασίστηκε στην νουβέλα του Πρόσπερο Μαριμέ από την οποία εξ άλλου και ο Μπιζέ εμπνεύστηκε την πασίγνωστη όπερα με τα χαρακτηριστικά μουσικά θέματα.

Η ταινία τιμήθηκε με πάμπολλα βραβεία και της απενεμήθησαν όλες οι μεγάλες διακρίσεις των γνωστών κινηματογραφικών φεστιβάλ η δε φλαμένκο απόδοση της Κάρμεν καθιερώθηκε σαν την πιο φλογερή χορευτική παράσταση του είδους συγκρινόμενη ισάξια με την ομώνυμη όπερα του Μπιζέ.

COMPANIA ANTONIO GADES

Ο Αντόνιο Γάδες πέθανε από καρκίνο στη Μαδρίτη σε ηλικία 67 ετών το 2004, αλλά άφησε για κληρονομιά το συγκρότημα που ο ίδιος ίδρυσε και του εδίδαξε χορογραφικά όλες τις παραστάσεις θρύλους που τον καθιέρωσαν: την Κάρμεν, τον Μάγο Ερωτα, τον Ματωμένο Γάμο, την Ισπανική σουίτα και την Fuenteovejuna. Βασικός συνεργάτης του Κάρλος Σάουρα σε όλες τις ταινίες του και επί πολλά χρόνια ο κύριος παρτεναίρ της Κριστίνα Ογιος, σημάδεψε με την τέχνη του το φλαμένκο και την διαχρονική ιστορία του.

Η Compania Antonio Gades την οποία ίδρυσε ο ίδιος το 1999, εορτάζει φέτος τα 25 χρόνια από την πρεμιέρα του Παρισιού και αναβιώνει την παράσταση θρύλο σε μία εντυπωσιακή περιοδεία στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης. Η Compania Antonio Gades υποστηρίζεται από το ομώνυμο ίδρυμα το οποίο έχει σαν στόχο να κρατήσει ζωντανό το έργο του Γάδες, να το διαδώσει, να διδάξει την τέχνη του σε σεμινάρια και επί πλέον είναι υπεύθυνο για την διοργάνωση του διεθνούς διαγωνισμού Antonio Gades Spanish Dance Competition.

Η Αθήνα θα υποδεχθεί αυτή την παραγωγή

στο Θέατρο Μπάντμιντον για 4 παραστάσεις

στις 30 & 31 Οκτωβρίου και 1 & 2 Νοεμβρίου.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΜΕΝ
Βασισμένη στη νουβέλα του Prosper Mérimée

Σύλληψη, Χορογραφία, Φωτισμοί : Antonio Gades & Carlos Saura
Σκηνικά : Antonio Saura

Mουσική των Gades, Solera, Freire
Georges Bizet: «Κάρμεν»
M. Penella: “El gato Montes”
Jose Ortega Heredia/Federico Garcia Lorca: “Verde que te quiero verde”
Την ηχογραφημένη μουσική ερμηνεύει η Orchestra della Suisse Romande

υπό την διεύθυνση του Thomas Schippers

με τους Regina Rosnik, Mario den Monaco, Tom Krause

Στους βασικούς ρόλους χορεύουν οι:

Stella Arauzo (Carmen), Adrian Galia (Don Jose),

Primitivo Daza (Toreador) και Joaquin Mulero (Σύζυγος)

**********

Ποτέ άλλοτε η τέχνη του φλαμένκο δεν ήταν τόσο αισθησιακή. Σε αυτή την εκρηκτική ερμηνεία της Κάρμεν τα όρια μεταξύ του πάθους της αυταπάτης και της πραγματικής ζωής γίνονται κυριολεκτικά ένα, ξυπνώντας τις θαμένες αισθήσεις της καθημερινότητάς μας.

Οι λόγοι που οδήγησαν τον Γάδες να δημιουργήσει αυτή την Κάρμεν – την δεύτερη πιο γνωστή μετά του Μπιζέ στην ιστορία της τέχνης – είναι γιατί ο ίδιος δεν είδε ποτέ αυτή την γυναίκα σαν ένα άτομο «ελαφρύ» ή σαν μία γυναίκα «ανδροφάγο». Γι αυτόν είναι μία γυναίκα τίμια που όταν λέει ότι αγαπάει το εννοεί και όταν δεν αγαπάει το λέει με ειλικρίνεια, με άλλα λόγια η Κάρμεν των Γάδες-Σάουρα είναι μία «ελεύθερη γυναίκα». Η Κάρμεν δεν μεταχειρίστηκε τα αισθήματά της σαν μία προσωπική ιδιοκτησία. Είχε μία τέτοια σχέση με την ελευθερία της που προτιμούσε να πεθάνει παρά να την χάσει. Η Κάρμεν είχε μία ουσιαστική σχέση με την τάξη της και την καταγωγή της και η ζωή της ήταν μία κραυγή. Αντιμετωπίστηκε για πολλά χρόνια σαν μία ασυνήθιστη περίπτωση γυναίκας γιατί όταν ο Μεριμέ έγραψε την νουβέλλα του το 1837, η συμπεριφορά της ηρωίδας σκανδάλισε τους πουριτανούς και όλους αυτούς που δεν μπορούσαν να δουν ότι η Κάρμεν ενσάρκωνε την επερχόμενη γυναικεία απελευθέρωση. Από την άλλη ο Δον Χοσέ ήταν ένας μεγαλοαστός που έχοντας ξεφύγει από τις συνήθειες της κοινωνικής του τάξης, νόμιζε ότι η αγαπημένη του ήταν και ιδιοκτησία του. Ο Γάδες ξαναείδε την Κάρμεν με τα δικά του μάτια και με τα δικά του αισθήματα γιατί μέσα του βαθειά δεν πίστεψε ποτέ στην στερότυπη ψευδή εικόνα που είχε αποδοθεί σε αυτή την ηρωίδα μέσα από την νουβέλα του Μεριμέ. Γι αυτόν η Κάρμεν ήταν μία γυναίκα που όταν ερωτευόταν έδινε το είναι της και που ποτέ δεν είχε ξεχάσει από πού προερχόταν.

Η μεγάλη επιτυχία αυτής της παράστασης σε όλο τον κόσμο συνοψίστηκε σε μία φράση των Γάλλων κριτικών που έγραψαν: «ο Μεριμέ έφερε την Κάρμεν στην Γαλλία αλλά ο Γάδες την επέστρεψε στην Ισπανία».

Ο Σάουρα και ο Γάδες έχουν δηλώσει ότι η Κάρμεν ήταν μία φυσική εξέλιξη της συνεργασίας τους στον Ματωμένο Γάμο. Η ιστορία της Κάρμεν έχει να κάνει με την κτητικότητα: η Κάρμεν και ο Δον Χοσέ αλληλοκατασπαράσσονται για την ευχαρίστηση αυτή. Δεν είναι το ίδιο όπως με την αρχαία τραγωδία που καταδικάζει ή ψάχνει για σωτηρία. Στην Κάρμεν μόνο ο θάνατος μας απελευθερώνει από την επιθυμία ή αλλιώς «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».

Ο Σάουρα και ο Γάδες είπαν: «είναι παράξενο που ένας γυναικείος χαρακτήρας τόσο Ισπανικός, στην ψυχή, στους τρόπους, στο ταμπεραμέντο, μία γυναίκα που ερωτεύονται όλοι οι άνδρες, ήταν έμπνευση δύο Γάλλων δημιουργών, του Μεριμέ και του Μπιζέ. Αυτοί οι δύο ήταν οι υπαίτιοι για να γίνει η Κάρμεν το σύμβολο του εθνικού μας ταμπεραμέντου. Η νουβέλα του Μεριμέ και η αξεπέραστη μουσική του Μπιζέ υπήρξαν η βάση της δικής μας Κάρμεν αλλά εμείς την προσεγγίσαμε μέσα από τον χορό, τον ρυθμό, την μουσική, την κίνηση. Προσπαθήσαμε να βρούμε τα στοιχεία της Κάρμεν στις ρίζες μας, στην ιδιοσυγκρασία μας σαν λαός και χρησιμοποιήσαμε το cante flamenco χωρίς φυσικά να αγνοήσουμε την πανέμορφη παρτιτούρα του Μπιζέ. Η ελπίδα μας είναι να σας μεταδώσουμε την χαρά και το πάθος που νοιώσαμε δημιουργώντας αυτό το έργο»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΤΕ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!!!!!!!

Φίλοι, μου έστειλαν με e-mail σήμερα το παρακάτω κείμενο:

Κι αν δοκιμάζαμε ... δε θα χάναμε πολλά πράγματα...

Έστω κι αν δεν έχετε αυτοκίνητο μπορείτε να αποστείλετε το μήνυμα αυτό σε φίλους σας διότι αφορά σε ένα έξυπνο πόλεμο κατά των εταιρειών πετρελαίου. Λένε ότι οι τιμές της βενζίνης θα ξεπεράσουν σύντομα το 1,5 Ευρώ το λίτρο! θέλετε να κατεβούν οι τιμές? Πρέπει να αντιδράσουμε από κοινού. Κάποιος πρότεινε μια φανταστική ιδέα πολύ πιο αποδοτική απ' αυτή που μας ζητούν να μην αγοράζουμε βενζίνη κάποιες μέρες. Τον τελευταίο Απρίλιο ή Μάιο οι εταιρείες πετρελαίου 'γέλασαν' μ' αυτά τα διαβήματα γιατί ήξεραν ότι δε θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολύ αυτή την τακτική. Θα ήταν μεγαλύτερη η ζημία σ' εμάς παρά σ' αυτές. 'Ομως η ακόλουθη πρόταση θα μπορούσε να επαληθευτεί αν την ακολουθούσαμε με συνέπεια. Ενωθείτε μαζί μας! Οι εταιρείες πετρελαίου της ΟPEP μας έχουνπει ότι η τιμή που μας έχουν ορίσει είναι και η καλύτερη ( 58,9 λεπτά το λίτρο ). Εμείς θα αντιδράσουμε αποδεικνύοντας ότι οι αγοραστές είναι αυτοί που ελέγχουν την αγορά. Βλέποντας καθημερινά την τιμή της βενζίνης πρέπει να αντιδράσουμε. Ο μόνος τρόπος για να δούμε την τιμή να κατεβαίνει είναι να χτυπήσουμε το πορτοφόλι αυτών των εταιρειών, αρνούμενοι να αγοράσουμε τη βενζίνη τους και χωρίς ΕΜΕΙΣ να είμαστε οι χαμένοι. Αρα αφού χρειαζόμαστε τα αυτοκίνητα μας, δε μπορούμε να κάνουμε απεργία στην αγορά βενζίνης. Μπορούμε όμως να δώσουμε ένα ΧΤΥΠΗΜΑ στην αγορά της βενζίνης δηλ. να αντιδράσουμε στον πόλεμο των τιμών.

Ιδού μια πρόταση: ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΟΥΤΕΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΒΕΝΖΙΝΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ- ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΜΙΑ - (SHELL KAI ESSO). Εάν δεν πουλήσουν βενζίνη θα υποχρεωθούν να μειώσουν την τιμή της. Εάν συμβεί αυτό, οι άλλες εταιρείες θα αναγκαστούν να τις ακολουθήσουν. Για να προκληθεί ένα τέτοιο 'χτύπημα', θα πρέπει να εξασφαλίσουμε τη συνεργασία εκατομμυρίων πελατών της SHELL και της ESSO. Το διαδίκτυο μας δίνει τη δυνατότητα να το πετύχουμε.

Το μήνυμα αυτό εστάλη σε 40 περίπου άτομα. Εάν καθένας απ' αυτούς το διαδώσει σε γνωστούς θα γίνει 40 x 10 = 400 και 400 x 10 = 4000 άτομα κ.ο.κ. Το μήνυμα αυτό, λοιπόν, θα έχει βρεί εκατομμύρια αποδέκτες στους καταναλωτές. Τώρα αυτό που έχετε να κάνετε, είναι να στείλετε αυτό το μήνυμα σε μερικούς δεκάδες γνωστούς που θα κάνουν κι αυτοί το ίδιο. Εάν πιστεύετε ότι μπορούμε να αντιδράσουμε έτσι, διαδώστε το μήνυμα αυτό σε γνωστούς και φίλους.

***Η μετάφραση έγινε από γαλλικό κείμενο.

Jacques Loussier

Eνας σπουδαίος πιανίστας που αφιέρωσε την μουσική του ζωή σε δύο μεγάλες αγάπες...στον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ και στην τζαζ. Ο δρόμος απεδείχθη - για τον ίδιο και τις ανησυχίες του - μονόδρομος και με την μοναδική μουσική ευφυία που τον διέκρινε, πάντρεψε τις δυό του αγάπες σε μία και μας χάρισε μοναδικά μουσικά ακούσματα.

Ο Loussier χωρίς να απομακρύνεται ούτε στιγμή από την ερμηνευτική και δεξιοτεχνική δυσκολία ενός κλασικού έργου, συνδυάζει την απαιτητική ερμηνεία του με την ρυθμική, αρμονική και ηχοχρωματική τεχνοτροπία της τζαζ μουσικής και αποδεικνύει ότι όταν μία εμπνευσμένη μουσική σύνθεση προσεγγίζεται με σεβασμό και γνώση, έστω κι αν αυτή γράφτηκε από έναν συνθέτη του 18ου αιώνα, τότε το χάσμα των διαφορετικών εποχών γεφυρώνεται και έτσι, ακόμα και ένας «ανυποψίαστος» ή και αμύητος ακροατής βρίσκεται μπροστά σε ένα αναγεννημένο άκουσμα που τον αγγίζει και τον συγκινεί στην σύγχρονη ζωή του.

Εχει διασκευάσει πάρα πολλά έργα του Μπαχ και με το τρίο του (πιάνο, μπάσο, ντραμς) τον έκανε γνωστό στον σύγχρονο κόσμο αποδεικνύοντας την διαχρονικότητα αυτού του μεγάλου συνθέτη. Στα χρόνια που ακολούθησαν, εξερεύνησε μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς της τζαζ μουσικής και άλλους συνθέτες (κυρίως Γάλλους όπως ο Ραβέλ, Ντεπυσσύ, Σατί) και έγραψε και δικές του συνθέσεις. Η δισκογραφία του ξεπερνάει τα 40 άλμπουμ και συνεχίζει να περιοδεύει σε όλο τον κόσμο δίνοντας μοναδικές συναυλίες.

Για όσους θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα αυτόν τον εξαιρετικό μουσικό, θα πρότεινα μία επίσκεψη στην επίσημη ιστοσελίδα του: http://www.loussier.com/

Είχα την χαρά να γνωρίσω από κοντά τον Jacques Loussier και τους άλλους δύο μουσικούς του τρίο του, Benoit Dunoyer de Segonzac (κοντραμπάσο) και Andre Arpino (ντραμς) και να συμβάλλω έτσι ώστε το Αθηναϊκό κοινό να απολαύσει δύο συναυλίες τους στο θέατρο του Λυκαβηττού (2003) και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (2004).

Ας ακούσουμε δύο εξαιρετικά έργα του Μπαχ

με την μοναδική ερμηνεία του Jacques Loussier Trio.

"Jesu, Joy of Man's Desiring"

(χορωδιακό από την Καντάτα BWV 147)

Ιταλικό κοντσέρτο (α' μέρος)

"Η συνέχεια της ατέλειας (μου)".....

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι με την ποίηση...κάτι μου λέει ότι είναι άγρια και εκδικητική, δεν ξέρω πώς να την δαμάσω..... ίσως πάλι γιατί είναι όμορφη σαν το μυρωδάτο απόσταγμα του νου, μα σαν δεν κατέχεις τα μυστικά της απόσταξης, τότε θα φτιάξεις μιά λιμνούλα τόση δα, όσο μιάς κουταλιάς νερού κι εγώ φοβάμαι να πνιγώ στον αβαθή της πάτο χωρίς ποτέ να μάθω το γιατί....κατά λάθος....επειδή δεν είμαι ποιητής!!! γιατί αυτό που θέλω να αποφύγω – όπως ο διάολος το λιβάνι – είναι μη και βγάλω με έπαρση καμμιά σκέψη τόσο βέβαιη και σκοτεινή, χωρίς φως, γεμάτη αυταπάτες, χωρίς σκυτάλη γι άλλες ιδέες και περισσό κουράγιο που θα πάνε τους άλλους πούρχονται λιγάκι παραπέρα...κι αν έχω μια στάλα ευθύνης σ’αυτό τον κόσμο που ήρθα, είναι αυτό των άλλων το παραπέρα, αυτών που εγώ έφερα στον ίδιο κόσμο, τον δικό μου και τον δικό τους, που είναι για όλους δανεικός....

Ανθρωπος, το πιο ατελές ον της φύσης... μου τώλεγε τις προάλλες ο αδελφός μου, ο μόνος που είδε την ίδια μήτρα με μένα, κι άλλος κανείς....σκέφτηκα: έχεις δίκιο αδελφέ....η ανθρώπινη σκέψη θείο δώρο και λεπίδα μαζί, σε ένα συνεχή πόλεμο για τόσο λίγα δεδομένα! Αρχή και τέλος!!! Αγάπη και μίσος!! κι όλα τ' άλλα παράγωγα.... Με σκέψη αχαλίνωτη και μυστική, ανίκανη να σκεφτεί ότι μαζί της σκέφτονται (κι αισθάνονται) συγχρονισμένα χιλιάδες άλλοι τόσοι ....με σκέψη που απροκάλυπτα υμνολογεί την ποιητική αποστροφή του εγώ του και την ξεφωνίζει με λέξεις αντίστροφες των αναγκών του .... με σκέψη που μένει σκέψη παράγοντας αντίθετα συναισθήματα κι αρνείται να γίνει λόγος, ιδέα, πράξη, να δείξει τη ζωή.....τόση σκέψη για το τέλος και καμμιά για την αρχή...γιατί; έχουμε δικαίωμα στην αρχή αλλά δεν κατανοούμε το τέλος σ’ αυτή τη φύση; Η ανυπόφορη και υπέρτατη ατέλεια του "εγώ" σε μία μοναδική διαχρονική αφήγηση (ενίοτε και ποίηση)......

Μοιάζει ατέλειωτη η αρμονία μέσα στο χάος της φύσης.....όλα δείχνουν να υπάρχουν με τέτοια τάξη μέσα της σαν να μην υπήρχε άλλος τρόπος ν’ανθίσει μια παπαρούνα μέσα στο λιβάδι...μόνη, κόκκινη και τυχαία έτσι όπως ήρθε έτσι και θα ξανάρθει, την ίδια εποχή, την ίδια στιγμή με το ίδιο χρώμα.....σπόροι σπαρμένοι ανάκατα κι όμως αρμονικά συζούνε όπως οι ήχοι της μουσικής....τόσο δεδομένοι, μετρημένοι και σαφείς κι όμως άκου μ’ανοιχτή καρδιά πώς φτιάχνουν ατέλειωτα συμπλέγματα, μεθυστικά, (δήθεν αλλά καθόλου) τυχαία......

.....μιά θάλασσα από ψηλά με τις μεγάλες κροκάλες που ξέρουν κάθε μιά τους πού θα πάει να κάτσει για να φτιάξει ένα μοναδικό μωσαϊκό με τόσο τυχαίο τρόπο...κι αν πας να τις ξεμπερδέψεις, κατρακυλάνε άλλες με ήχο υπόκωφο και γοερό για να γεμίσουν πάλι οι τρύπες, μη κι αλλάξει η αρμονία της αταξίας τους που βγήκε από την ακατανόητη τάξη του μαρτυρικού μας χάους...πόσο οξύμωρο, πόσο τραγελαφικό να θες να βάλεις σε τάξη αυτό που το ίδιο το χάος έχει φροντίσει να το δώσει με τον πιο αρμονικό και δεδομένο τρόπο.....και πόσο ανώφελο πόσο εγωιστικό να θες μέσα σε λίγα μόλις χρόνια να ξεριζώσεις την τάξη από το εγώ σου γιατί δεν αντέχεις με την σκέψη του τέλους του; κι αντί να θες να το γνωρίσεις για να το αγαπήσεις άφοβα, ελεύθερα και στοργικά, να προσπαθείς με κάθε τρόπο να του δώσεις άλλη αξία απ’αυτή που του αρμόζει ....

οι κροκάλες .......τις βλέπεις μέσ’ τη θάλασσα, από ψηλά, άσπρες και γυαλιστερές, ακίνητες....κι όμως, κάνουν για λίγους πόντους ένα βήμα, κάθε χρόνια πολλά, με μόνη βοήθεια το κύμα.... σιγά σιγά ...μια θέση αλλάζουν, αλλά ποιά; σαν πάς πολύ σιμά, δεν βλέπεις αν άλλαξε θέση ή πήρε κανείς εκείνη τη σμιλεμένη γυαλιστερή πετρούλα.... είναι πολλές εδώ χάμω.....όλες όμορφες, μοναδικές.....κι ας μη φαίνεται από μακριά τίποτα να αλλάζει, κι ας δείχνει ο πάτος στη θάλασσα νάναι πάντα ο ίδιος στα μάτια του ίδιου θεατή..... το μόνο που σε τρομάζει είναι η όψη .....ν’ αλλάζει με τον αέρα και το φως, άλλοτε με άνεμο ανταριασμένο και άλλοτε ευεργετικό, με εκείνο το φως που σταθερά ανατέλλει, περνάει κατακόρυφα και δύει ....είτε έχει για καπέλο τα σύννεφα είτε τον ήλιο με τα ξέπλεκα μαλλιά.....αλλά θαρθούν κι άλλοι που θα ρωτούν πώς τις θωρούσε η δική σου η ματιά .....θα αναζητήσουν να δουν το έργο από την αρχή... άνθρωπε! κοίτα ν’ αφήσεις πίσω σου την πιο καλή σου κόπια!

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ & ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ

Μεγάλη Πέμπτη σήμερα....

μου αρέσει κάποια έθιμα να τα κρατώ....

.....αυτή η διαδικασία με ηρεμεί...

μου θυμίζει πολλά κι αφήνει μνήμες μέσα στο σπίτι για τα παιδιά μου,

.....κληρονομιά για να την κουβαλάνε μαζί τους.....

Αυγά και τσουρέκια για την Ανάσταση και το Πάσχα!!!

...και βέβαια μιας και αύριο ολοκληρώνονται τα Πάθη του Θεανθρώπου, ας ακούσουμε το τελευταίο χορωδιακό από τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!!

"Η Ιεροτελεστία της Ανοιξης"

(κείμενο του Κ. Τηλιακού δημοσιευμένο στο in.gr)

Παρίσι 29 Μαΐου 1913. Στο Theatre des Champs Elysees δίνεται η πρεμιέρα του καινούριου μπαλέτου του μόλις 29 ετών Ρώσου συνθέτη Igor Stravinsky, "Η Ιεροτελεστία της άνοιξης", από τα Ρωσικά Μπαλέτα του Παρισιού (του γνωστού ιμπρεσάριου Sergei Diaghilev) σε χορογραφία του Vaslav Nijinsky. Ένα μεγάλο σκάνδαλο ξεσπά από την αρχή κιόλας της παρουσίασης αυτού του έργου που έμελλε να επηρεάσει όσο λίγα την πορεία της μουσικής του 20ού αιώνα, καθώς κατέδειξε με ένα σχεδόν πρωτόγονο δυναμισμό ότι ο ρυθμός μπορούσε να είναι η νέα κινητήρια δύναμη στη μουσική. Το κοινό αντέδρασε βίαια στο τόσο ιδιαίτερα πρωτοποριακό άκουσμα του έργου, ξεσπώντας σε έντονες αποδοκιμασίες με κάθε μέσο: φώναζε, μιμούνταν φωνές ζώων, ενώ δεν έλειψαν και οι χειροδικίες, καθώς κάποιοι γρονθοκοπήθηκαν μεταξύ τους!

Ανατρέποντας τα μουσικά κατεστημένα

Γιατί όμως όλη αυτή η αναστάτωση; Ποιος ήταν ο λόγος για αυτές τις ακραίες αντιδράσεις και τη σφοδρή διαμάχη που ακολούθησε; Θα άξιζε να δει κανείς με λίγη προσοχή την περίοδο εκείνη. Η "Ιεροτελεστία της άνοιξης" γράφτηκε στο διάστημα 1910 με 1913. Στο Παρίσι συναντά κανείς τον Saint-Saens και τον Faure, ενώ από τους αγαπημένους δημιουργούς της εποχής είναι ο Puccini. Την ίδια περίοδο εμφανίζονται συνθέτες που προβάλλουν έντονα μια πρόθεση αμφισβήτησης-ανατροπής της μέχρι τότε υπάρχουσας αισθητικής (Debussy, Schoenberg), ανοίγοντας το δρόμο σε τάσεις που αργότερα θα άλλαζαν εντελώς το σκηνικό της μουσικής αλλά και της γενικότερης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το ίδιο συμβαίνει και στις άλλες τέχνες (Picasso, Kokoschka στη ζωγραφική, Joyce, Eliot στη λογοτεχνία κ.ά). Το φιλότεχνο κοινό της εποχής δεν ήταν συνηθισμένο σε έργα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τόσο έντονα την κατεστημένη προσέγγιση της τέχνης ή το βάρβαρο, συχνά, "εκμηδενισμό" των όσων αντιπροσώπευε. Έργα όπως η "Ιεροτελεστία" ξεκινούσαν τη μακρά αυτή περίοδο, όπου οι κανόνες της δομής και της αισθητικής θα δοκιμάζονταν χωρίς έλεος. Εξίσου σημαντικά γεγονότα σε άλλους τομείς σημαδεύουν την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αυτήν περίοδο. Στη Βαλκανική ο πόλεμος μαινόταν (1912-13), ενώ η Ευρώπη βρισκόταν στα πρόθυρα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914-18), το τέλος του οποίου σημάδεψε η Επανάσταση των Μπολσεβίκων (1917). Το γενικότερο κλίμα όμως από την αρχή του 20ού αιώνα προμηνύει μεγάλες αλλαγές. Το 1903, οι αδελφοί Wright κάνουν την πρώτη πτήση με αεροπλάνο, ο Einstein διατυπώνει την ειδική (1905) και τη γενική θεωρία της Σχετικότητας (1916) που οδήγησαν στις θεωρίες του Χωροχρόνου από τον H. Minkovski (1907) και της Διαστολής του Σύμπαντος από τον W.de Sitter (1917). Το 1906 εκχωρείται σύνταγμα στη Ρωσία, ενώ το 1907 στη Ρουμανία γίνεται η Αγροτική Επανάσταση. Κατακτούνται οι Πόλοι το 1909 και το 1911. Την ίδια χρονιά (1911) ο Rutherford διατυπώνει τη θεωρία για τον Πυρήνα του Ατόμου. Στο Λονδίνο γίνονται διαδηλώσεις από τις Σουφραζέτες (1913), ενώ ανοίγει η Διώρυγα του Παναμά (1914).

Μέσα σε αυτό το κλίμα αναπτύσσεται σε πολλούς καλλιτέχνες, από την αρχή του 1900, ένα ενδιαφέρον για μία κουλτούρα "πρωτόγονη", "μη λόγια". Το 1907 ο Picasso με τον επαναστατικό πίνακά του "Οι δεσποινίδες της Αβινιόν" αντανακλούσε την επιρροή της αφρικανικής γλυπτικής. Το 1913 ­τον ίδιο χρόνο με την "Ιεροτελεστία της άνοιξης"­ ο Freud δημοσίευσε το "Τοτέμ και ταμπού", μία μελέτη της ομοιότητας ανάμεσα στην ψυχολογία των πρωτόγονων με τους νευρωτικούς.

Το έργο

Η ιδέα για τη σύνθεση της "Ιεροτελεστίας της άνοιξης" ήλθε στο Stravinsky ξαφνικά, σαν όραμα, όπως είπε ο ίδιος, την περίοδο που ολοκλήρωνε το άλλο του μπαλέτο "Το πουλί της φωτιάς" στην Αγία Πετρούπολη το 1910. "Είδα με τη φαντασία μου μία ιερή παγανιστική τελετή: σοφοί ηλικιωμένοι, καθισμένοι σε κύκλο, βλέπουν ένα νέο κορίτσι να χορεύει προς το θάνατο. Τη θυσίαζαν για να εξευμενίσουν το θεό της άνοιξης".

"The Rite of Spring", 1981 Νίκος Εγγονόπουλος (1910-1985) Λάδι σε καμβά 55Χ46 εκ

Συζήτησε την ιδέα του με το ζωγράφο και εθνογράφο Nicolas Roerich (ο οποίος σχεδίασε τα κοστούμια για την πρώτη παραγωγή) και, μετά τη μεγάλη επιτυχία που είχαν οι παραστάσεις του ''Πουλιού της φωτιάς'', άρχισε να δουλεύει πάνω στο νέο έργο, ένα μπαλέτο που ονόμασε "Ιερή άνοιξη". Όπως έλεγε αργότερα, μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισε ήταν να βρει τον τρόπο που θα κατέγραφε στην παρτιτούρα αυτά που σκεφτόταν.

Το έργο αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία είναι χωρισμένα σε τμήματα με διαφοροποιούμενες ταχύτητες. Τα τμήματα αυτά διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς ενδιάμεσες παύσεις. Οι τίτλοι τους φανερώνουν το πρωτόγονο του θεματικού υλικού:

Πρώτο μέρος: Η λατρεία της Γης:
(1) Εισαγωγή,
(2) Οιωνοί της άνοιξης: Χοροί των παρθένων,
(3) Τελετουργική απαγωγή,
(4) Γαϊτανάκια της άνοιξης,
(5) Παιγνίδια των αντίπαλων φυλών,
(6) Πομπή του σοφού - Λατρεία της Γης - Ο Σοφός,
(7) Χορός της Γης.

Δεύτερο μέρος, Η θυσία:
(1) Εισαγωγή,
(2) Μυστικοί κύκλοι των παρθένων,
(3) Εξύμνηση της εκλεκτής παρθένου,
(4) Επίκληση των προγόνων,
(5) Τελετουργικό των προγόνων,
(6) Θυσιαστήριος χορός (Η παρθένος).

Le Sacre du Printemps - The Rite of Spring
(απόσπασμα από την χορογραφία του Μωρίς Μπεζάρ - β' μέρος "Η Θυσία" )

Ο συνθέτης

Ο Stravinsky δια χειρός Picasso (1920)

Ο Igor Stravinskyγεννήθηκε στο Oranienbaum, κοντά στην Αγία Πετρούπολη, στις 17 Ιουνίου του 1882. Γιος του διάσημου μπάσου της Αυτοκρατορικής Όπερας Feodor Stravinsky δεν έδειξε ενδιαφέρον για μουσική σταδιοδρομία μέχρι τη στιγμή που συνάντησε τον N.Rimsky-Korsakov, σε ηλικία δεκαεννέα ετών, με τον οποίο άρχισε να μελετά σύνθεση. Στα πρώτα έργα του είναι εμφανής η επιρροή του δασκάλου του.

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ήλθε το 1910 με το μπαλέτο "Το Πουλί της Φωτιάς" που συνέθεσε για τα Ρωσικά Μπαλέτα του Παρισιού, έπειτα από παραγγελία του διευθυντή των μπαλέτων Sergei Diaghilev. Το 1911 εγκαθίσταται στο Παρίσι. Η συνεργασία με τα Ρωσικά Μπαλέτα συνεχίστηκε με τα έργα "Πετρούσκα" το 1911, "Ιεροτελεστία της άνοιξης" το 1913 και "Rossignol" το 1914. Στη διάρκεια του Α/ Παγκοσμίου Πολέμου έζησε στην Ελβετία για να επιστρέψει στη Γαλλία μετά το τέλος του. Η σχέση με τον Diaghilev συνεχίστηκε μέχρι το 1929, περιλαμβάνοντας στο διάστημα αυτό σημαντικές συνεργασίες, όπως με τους Pablo Picasso και Leonid Massine (Πουλτσινέλα, 1920), τον Jean Cocteau (Oedipus Rex, 1927) και τον George Balanchine (Apollon Musagete, 1928). Το 1938 μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την περίοδο 1939-40 δίδαξε ως λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Harvard. Διηύθυνε έργα του στην Ευρώπη και στην Αμερική, έγραψε μουσική, ακολουθώντας τις περισσότερες τεχνοτροπίες που εμφανίστηκαν στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Πέθανε στις 6 Απριλίου 1971 στη Νέα Υόρκη.

....δύο μικρά αποσπάσματα από τις διαλέξεις του Igor Stravinsky στο Χάρβαρντ με τίτλο "Μουσική Ποιητική"..... (από τις εκδόσεις Νεφέλη)

Περί παράδοσης

......Η καλλιέργεια είναι εκείνη που δίνει στο γούστο την πλήρη σημασία του και που του επιτρέπει να είναι αποτελεσματικό με μόνη την απλή εφαρμογή του. Ο καλλιτέχνης επιβάλλει στον εαυτό του μία καλλιέργεια και καταλήγει τελικά να την επιβάλλει και στους άλλους. Με αυτό τον τρόπο θεμελιώνεται η παράδοση. Η παράδοση είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την συνήθεια, ακόμα κι από μία εξαιρετική συνήθεια. Γιατί η συνήθεια είναι εξ ορισμού ένα ασυνείδητο απόκτημα και τείνει να γίνεται μηχανική,ενώ η παράδοση είναι το αποτέλεσμα μιάς συνειδητής και σκόπιμης αποδοχής. Η πραγματική παράδοση δεν έχει σχέση με τα λείψανα του παρελθόντος που παρήλθε ανεπίστρεπτα. Είναι μία ζωντανή δύναμη που εμψυχώνει και διαπλάθει το παρόν. Υπ’ αυτή την έννοια επαληθεύεται η χαριτωμένη παραδοξολογία, πώς ό,τι δεν είναι παράδοση είναι κοινοτυπία. Χωρίς να συνεπάγεται την επανάληψη πραγμάτων που υπήρξαν, η παράδοση προϋποθέτει την πραγματικότητα της έννοιας: διάρκεια. Μοιάζει με ένα κειμήλιο, μια κληρονομιά που την παίρνει κανείς υπό τον όρο να την κανει να καρποφορήσει πριν την παραδώσει στους απογόνους του.

Ο Μπραμς γεννήθηκε 60 χρόνια μετά τον Μπετόβεν. Η απόσταση είναι από κάθε σκοπιά μεγάλη. Δεν ακολουθούν τον ίδιο δρόμο όμως, ο Μπραμς ακολουθεί την παράδοση του Μπετόβεν χωρις να δανείζεται τα εξωτερικά του στοιχεία. Γιατί το να δανειστείς μία μέθοδο δεν έχει σχέση με την τήρηση μιάς παράδοσης. «Η μέθοδος είναι κάτι που αντικαθίσταται ενώ η παράδοση συνεχίζεται με σκοπό να γεννήσει κάτι καινούργιο». Η παράδοση εξασφαλίζει έτσι την συνέχεια της δημιουργίας. Το παράδειγμα που ανέφερα δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση αλλά αποτελεί μία απόδειξη, ανάμεσα σ’ εκατό άλλες, της ύπαρξης ενός σταθερού νόμου. Αυτή η έννοια της παράδοσης, σαν μιάς φυσικής ανάγκης δεν πρέπει να συγχέεται με την επιθυμία ενός συνθέτη να βρίσκει και να επιβεβαιώνει συγγένειες που τον συνδέεουν, διαμέσου των αιώνων, με κάποιο δάσκαλο του παρελθόντος.......

Περί δημιουργίας και ελευθερίας

......Κάθε τρόπος σύνθεσης που δεν θέτει στον εαυτό του περιορισμούς, καταλήγει να είναι καθαρή ουτοπία. Ορισμένα από τα αποτελέσματά του, μπορεί συμπτωματικά να είναι διασκεδαστικά, αλλά δεν μπορούν να επαναληφθούν. Δεν μπορώ να φανταστώ μιά επαναλαμβανόμενη ουτοπία γιατί η επανάληψη μόνο ζημιά μπορεί να της προκαλέσει. Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα σχετικά με την λέξη ουτοπία. Η χρήση της λέξης δεν αναφέρεται σε κάποια συγκεκριμένη μουσική μορφή αλλά σε ένα είδος παραδοχής που προϋποθέτει το να αφεθεί κανείς στις ιδιοτροπίες της φαντασίας. Τούτο προϋποθέτει πως η βούληση του συνθέτη παραλύει θεληματικά. Γιατί η φαντασία δεν είναι μόνο ρίζα της ιδιοτροπίας, είναι επίσης ο υπηρέτης κι ο βοηθός της δημιουργικής βούλησης. Δουλειά του συνθέτη είναι να ξεδιαλέγει τα στοιχεία που του προσφέρει η φαντασία, γιατί κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα πρέπει να θέτει όρια στον εαυτό της. Οσο περισσότερους περιορισμούς, όρια και επεξεργασία υφίσταται η τέχνη, τόσο περισσότερη ελεύθερη είναι. ..........

........αυτό που με γλυτώνει απ’ την αγωνία που μου προκαλεί η ανεξέλεγκτη ελευθερία, είναι το γεγονός πως μπορώ πάντα να καταφεύγω σε τούτα τα συγκεκριμένα πράγματα. Δεν χρειάζομαι την θεωρητική ελευθερία. Μου αρκεί πως έχω ένα ορισμένο και καθορισμένο υλικό που μπορεί να υπακούσει στις ενέργειές μου, στο βαθμό που είναι συγκρίσιμο με τις δυνατότητές μου. Κι αυτό το υλικό μου εμφανίζεται μαζί με τους περιορισμούς του. Με τη σειρά μου λοιπόν θα επιβάλλω κι εγώ τους δικούς μου περιορισμούς πάνω του. Και τούτο είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι το πεδίο της αναγκαιότητας. Ομως, όλοι μας έχουμε ακούσει να μιλάνε για την τέχνη σαν ενα πεδίο ελευθερίας. Μιά τέτοια αυθαιρεσία είναι πολύ διαδεδομένη, γιατί ο κόσμος πιστεύει πως η τέχνη ξεφεύγει από τα όρια μιάς συνηθισμένης δραστηριότητας. Ε, λοιπόν, στην τέχνη, όπως και σ’ ο,τιδήποτε άλλο, μπορούμε να δομούμε μόνο πάνω σε σταθερές βάσεις. Καθετί που υποχωρεί μπροστά στην πίεση, είναι καταδικασμένο να μην μπορεί να προχωρήσει. Η ελευθερία μου λοιπόν έγκειται στο ότι κινούμαι μέσα στα στενά πλαίσια που έχω καθορίσει εγώ ο ίδιος για κάθε μου ενέργεια. Θα πώ και κάτι άλλο: όσο περισσότερο περιορίζω το πεδίο δραστηριότητάς μου κι όσα περισσότερα εμπόδια συσσωρεύω γύρω μου, τόσο μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη γίνεται η ελευθερία μου. Οσο περισσότερους περιορισμούς θέτει κανείς, τόσο πιο πολύ απελευθερώνει τον εαυτό του από τα δεσμά που φυλακίζουν το πνεύμα του. Στις φωνές που με προστάζουν να δημιουργήσω, αντιδρώ στην αρχή με τρόμο. Υστερα όμως καθησυχάζω τον εαυτό μου χρησιμοποιώντας σαν όπλα όλα εκείναι τα πράγματα που συμμετέχουν στη δημιουργία, αλλά που είναι κι έξω από αυτήν. Ετσι η αυθαιρεσία των περιορισμών λειτουργεί μόνο και μόνο για να μου επιτρέψει μιά αποτελεσματικότητα στην εκτέλεση του στόχου μου. Από όλα αυτά θα πρέπει να βγάλουμε το συμπέρασμα πως η «αξιωματική» είναι αναγκαία, αλλιώς κινδυνεύουμε να χάσουμε τον στόχο μας. Αν αυτές οι λέξεις μας φαίνονται τραχιές και μας δυσαρεστούν, τότε μπορούμε να αποφύγουμε να τις προφέρουμε. Αυτό όμως δεν τις εμποδίζει να περιέχουν το μυστικό της σωτηρίας......

J.S.Bach: Τα Κατά Ματθαίον Πάθη

Των Βαίων σήμερα....και από αύριο η Μεγάλη Εβδομάδα....την οποία έχω συνδέσει με την μουσική του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ και ειδικά με τα Κατά Ματθαίον Πάθη. Η άρια που ξεχωρίζει είναι αυτή της άλτο "Erbarme Dich Mein Gott..." σε ελεύθερη μετάφραση "Λυπήσου με Θεέ μου..."

Η άρια αυτή ήταν το μουσικό θέμα της τελευταίας ταινίας του Αντρέι Ταρκόφσκυ "Η Θυσία" (1986)....

....και ήταν ό,τι πιο ταιριαστό για το θέμα της!

Ο Alexander, ένας δημοσιογράφος (πρώην ηθοποιός) και φιλόσοφος συζητάει με τον μικρό του γιό για το πόσο ανήσυχος είναι από την έλλειψη πνευματικότητας του σύγχρονου ανθρώπου. Το βράδυ των γεννεθλίων του ξεσπάει ο Γ' Παγκόσμιος πόλεμος με πυρηνικά όπλα. Στην απελπισία του ο Alexander αναθεωρεί την ζωή του, προσεύχεται στον Θεό και του αφιερώνει τα πάντα για να μην γίνει αυτός ο πόλεμος. Φυσικά οι συζητήσεις και τα νοήματα δεν είναι τόσο απλοϊκά, ο Ταρκόφσκι μπαίνει σε ένα ανεξερεύνητο εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου και μας αφήνει το κύκνειο άσμα του για περισυλλογή και σκέψη (πέθανε λίγους μήνες μετά στις 29 Δεκεμβρίου του 1986).

"Erbarme dich, mein Gott" Johann Sebastian Bach (1685-1750)

Erbarme dich, mein Gott, (Λυπήσου με Θεέ μου)

um meiner Zähren willen! (να σώσω τα δάκρυά μου)

Schaue hier, Herz und Auge (κοίτα, εδώ μπροστά Σου, η καρδιά και τα μάτια μου)

weint vor dir bitterlich. (κλαίνε πικρά)

Erbarme dich, mein Gott. (Λυπήσου με Θεέ μου)

Αφιερωμένο στον Αντρέι Ταρκόφσκι (1932-1986)

La vie en rose...

Ανοιξε το πρώτο τριαντάφυλλο στη βεράντα...

"...η φύση είναι ο μοναδικός πιστός εραστής του ανθρώπου....

τον αγαπάει πολύ για να τον εγκαταλείψει...."

SMOKE ON THE WATER (the absolute version!!!)

Η Ιαπωνική παράδοση χτύπησε με δύναμη το κλασικό ροκ!!!!!

Για την ταινία «21» του Robert Luketic

Η ταινία είναι πολύ καλή αλλά φυσικά δεν είναι η τεχνική της σκηνοθεσίας και η ερμηνεία των ηθοποιών που σε κρατάει - ο Κέβιν Σπέισυ είναι εξαιρετικός - ώστε να σε κάνει να την συζητάς. Αυτό που προβληματίζει, είναι το story.

Το story λοιπόν....ένα καθηγητής μαθηματικών του ΜΙΤ διαλέγει τα καλά μυαλά και στήνει μία μηχανή που κυριολεκτικά σαρώνει τα τραπέζια του Λας Βέγκας παίζοντας μπλακ τζακ. Ο ένας εξ αυτών, ο Μπεν σπουδαστής στο ΜΙΤ, είναι το μεγάλο κεφάλι ο οποίος δέχεται να μπει στην ομάδα για να μαζέψει 300.000 $ προκειμένου να φοιτήσει στην Ιατρική του Χάρβαρντ που είναι το όνειρό του.

Τώρα, δύο από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου – Χάρβαρντ και ΜΙΤ - εμπλέκονται σε αυτό το σενάριο (λέγεται ότι είναι αληθινή ιστορία) περιβάλλοντας το πακέτο με αξιοπιστία και .....θαυμασμό. (;) Δεν ξέρω αν τα ρώτησαν, αλλά αν οι παραγωγοί πήραν άδεια, αυτά έκαναν την διαφημισούλα τους (μπορεί να πήραν και μερικά φράγκα). Η ταινία πλασάρεται σαν επιστημονικά ενδιαφέρουσα και ασκεί γοητεία αποενοχοποιώντας τον θεατή που έχει την εμμονή της χαρτοπαιξίας....τον νέο θεατή και δη τον φοιτητή. Η πάλαι ποτέ στιγματισμένη συνήθεια της χαρτοπαιξίας αποκτάει άλλη διάσταση.....συνδέεται με τα μαθηματικά και ανεβάζει το προφίλ των προικισμένων σπουδαστών.... στο τέλος αποδίδεται δικαιοσύνη (μέσα από τους άγραφους νόμους της πιάτσας) και βγαίνει το ηθικό δίδαγμα «με τα χαρτιά δεν γίνεσαι άνθρωπος ούτε πετυχαίνεις μεγάλους στόχους» αλλά ας μην ξεχνάμε ότι έμμεσα ο Μπεν πέτυχε!!! Διηγείται την άνοδο και πτώση της καριέρας του στο Λας Βέγκας και ο καθηγητής του Χάρβαρντ εντυπωσιασμένος από την ιδιαιτερότητα της εμπειρίας ζωής (άλλος αυτός!!!) δίνει στον Μπεν την μία και μοναδική υποτροφία του Πανεπιστημίου . Μωρέ δεν μας παρατάνε;

Δεν ξέρω αν η ταινία πλάθει καταστάσεις ή αν εμπνέεται από την υπάρχουσα πραγματικότητα (κατά το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό). Αυτό που ξέρω είναι ότι σε όλο τον κόσμο– και στην Ελλάδα – η υπόθεση χαρτί έχει γίνει αρρώστεια. Το διαδίκτυο έχει στήσει στρατιές, με πρωταθλήματα και τουρνουά. Το πόκερ έχει γίνει επιστήμη και συναγωνίζεται την αίγλη του σκακιού προβάλοντας σαν ατού (εκτός από την εξυπνάδα) τον έλεγχο της τύχης μέσα από την γνώση της ψυχολογίας, της ψυχραιμίας, των πιθανοτήτων, του αυτοελέγχου κλπ κλπ. Βιβλία επί βιβλίων έχουν γραφτεί που οι φοιτητές τα διαβάζουν με περισσότερη προσοχή απ’ ότι χρειάζονται τα στοιχειώδη σωματίδια του Cern και εξασκούνται ώρες ατελείωτες ονειρευόμενοι την συμμετοχή τους σε ένα μεγάλο τουρνουά (βλ. τένις Ρολάν Γκαρός ένα πράμα...)

Εχει κανείς ιδέα για το πού θα πάει αυτό το νέο ντόπινκ που έχει σαν στόχο (εκτός από το κέρδος των επιτήδειων που είδαν φως και μπήκαν) να διοχετεύεται η δυναμική των νέων μυαλών σε άλλα κανάλια και όχι εκεί που θάπρεπε;

Φωτο-αναμνήσεις από το Μιλάνο...

Πήγα 2 μέρες για δουλειές.....τί να προλάβεις να δείς; τί να προλάβεις να ψωνήσεις; ίσα ίσα ένα μελισσο-κοστουμάκι για το Πάσχα. Αλλά γύρω από το Duomo πήγα,

ήπια και μιά μπυρίτσα, άκουσα και λιγουλάκι Μπαχούλι στην γνωστή galleria - ένα σύντομο open air μουσικό διάλειμμα.

Μιά χαρά, αλλά στον γυρισμό τα χαλάσαμε.....5 - μάλιστα 5 - ώρες η κυρα-Ολυμπιακή της πήρε για να μας φορτώσει και να μας φέρει πίσω. Δεν είχε λέει πλήρωμα! Ημαρτον Παναγία μου! Δηλ. τί; έπαιρνε τηλέφωνα και ρωτούσε: καλέ εσείς μπορείτε να πετάξετε; μήπως εσείς; σας παρακαλούμε πηγαίνετε μέχρι το Linate να φέρετε κάτι πατριώτες, άντε ρεζίλι θα γίνουμε....

Αυτά..και μη χειρότερα!

Ενας πρώην Υπουργός Πολιτισμού σε .......ρεσιτάλ!

Αντιγράφω από το forum του μουσικού περιοδικού TaR.

Απόσπασμα από τον λόγο του κ. Θόδωρου Πάγκαλου κατά την διάρκεια συζήτησης για την υπ’ αριθμόν 59/18.3.2008 επερώτηση των Βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., σχετικά με τη δημιουργία πάρκων πρασίνου στις περιοχές Ελληνικό, Γουδή και Ελαιώνα.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008 ΟΜΙΛΗΤΕΣ: ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ Β., ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ Σ., ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ Π., ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ Π., ΛΙΑΣΚΟΣ Α., ΜΠΑΝΙΑΣ Ι., ΠΑΓΚΑΛΟΣ Θ., ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ Μ., ΦΙΛΙΝΗ Α.,ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ Σ.

«Στο Γουδί υπήρχε το «ρυθμιστικό σχέδιο της Αθήνας», το 1995 έχουμε «μητροπολιτικό χώρο πρασίνου», το 2001 ο Οργανισμός εγκρίνει το ερευνητικό πρόγραμμα του Πολυτεχνείου, «δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου πρασίνου με χρήσεις πολιτισμού και αθλητισμού». Το 2005, η Κυβέρνησή σας μεταβάλλει το «Badminton», το οποίο ήταν προορισμένο να κατεδαφιστεί και να απελευθερωθεί ο χώρος όχι μόνο αυτού του κατασκευάσματος, αλλά και ο γύρω απ’ αυτό χώρος που ήδη χρησιμοποιείται για χώρο στάθμευσης, για να δημιουργήσετε ένα ιδιωτικό θέατρο, όπου εμφανίζονται και αποβλακώνουν τους Αθηναίους χυδαία τα κατωτάτης υποστάθμης θεάματα. Δεν είμαστε η μόνη πρωτεύουσα που «απολαμβάνει» τέτοια πράγματα. Δεν έφτιαξαν όμως επί τούτου θέατρο για την αποβλάκωση του λαού. Και μάλιστα, δεν το υιοθέτησαν ως ολυμπιακή εγκατάσταση, γιατί προφανώς δεν υπάρχει καμμία σχέση ανάμεσα στο «Mamma mia» και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το «Mamma mia» είναι το επόμενο θέαμα, για το οποίο σας διαβεβαιώνω ότι δεν έχω κανένα ενδιαφέρον, απλά το βλέπω να διαφημίζεται σε όλους τους δρόμους και πάλι παρά τον νόμο»

Κείμενο αρθρογράφου

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αναγκαιότητα χώρων πρασίνου μέσα στην τσιμεντούπολη, κανείς..... Θα θυμίσω βέβαια ότι η επέκταση του Μεγάρου πραγματοποιήθηκε - επί κυβερνήσεων κυρίου Πάγκαλου - μέσα σε ένα χώρο πρώην πρασίνου (στο κέντρο της Αθήνας) αλλά βεβαίως εκεί δεν παίζονται θεάματα που ενοχλούν τον κ. Πάγκαλο. Θα θυμίσω επίσης ότι το αεροδρόμιο του Ελληνικού είναι ακόμη ελεύθερο, προλαβαίνουν να το κάνουν μητροπολιτικό πάρκο αν και φαίνεται ότι θα καταλήξει σε πολυτελείς μεζονέτες για να φιλοξενήσουν τους «αποβλακωμένους από τα θεάματα του Μπάντμιντον» Αθηναίους. Τέλος θα θυμίσω ότι το Μπάντμιντον ήταν μία Ολυμπιακή εγκατάσταση στο Γουδή που σημαίνει ότι ο εν δυνάμει χώρος πρασίνου είχε ήδη καταληφθεί με τις ευλογίες του κράτους και ότι το κράτος διακαώς διαλαλούσε και επιθυμούσε την αξιοποίηση των Ολυμπιακών ακινήτων. Γι αυτό και έκαναν διεθνή διαγωνισμό για να πάνε κάποιοι ρομαντικοί που υποθήκευσαν τα ιδιωτικά τους κεφάλαια ενώ θα μπορούσαν να τα εκμεταλλευτούν με πολλούς άλλους τρόπους, όπως αγοράζοντας μεζονέτες στο ανύπαρκτο ακόμα μητροπολιτικό πάρκο του Ελληνικού. Αντ' αυτού, έφτιαξαν ένα άριστο θέατρο που πάντα έχει ανάγκη μία πρωτεύουσα.

Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό. Καλώς κάνουν και φωνάζουν οι πολιτικοί μας (με αγνή διάθεση ελπίζω) για δημουργία χώρων πρασίνου. Θλίβομαι πραγματικά όμως να ακούω ένα πρώην υπουργό πολιτισμού να εκφράζεται έτσι για τα θεάματα που ανεβαίνουν στο Μπάντμιντον (και κανείς από τους συνομιλητές να μην τα υπερασπίζεται, ως θεάματα). Ποια είναι χυδαία και ποιά αποβλακώνουν από όλα αυτά που είδαμε- ακούσαμε μέχρι τώρα και θα δούμε στο μέλλον; Οι Momix και ο Woody Allen που είχαν επίσης παρουσιαστεί στο Μέγαρο; Η Cristina Hoyos και οι Pilobolus που είχαν επίσης εμφανιστεί από το Φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο; Τα musicals Beauty and the Beast, West Side Story, Mamma Mia που έχουν παρουσιαστεί στα μεγαλύτερα θέατρα όλων των πρωτευουσών του κόσμου; Μόνο μεσα σε 5 εβδομάδες, 30.000 μαθητές σχολείων παρακολούθησαν την Λίμνη των Κύκνων κι άκουσαν την μουσική του Τσαϊκόφσκυ από ζωντανή ορχήστρα που πολλοί από αυτούς την άκουσαν για πρώτη φορά στη ζωή τους.

Τί θέλει να πεί ο ποιητής; Η παραλία είναι γεμάτη σκυλομάγαζα που στερούν την ελεύθερη πρόσβαση στους πολίτες και μας πήζουν στη διαφήμιση με φάτσες «σκύλων» όχι μόνο στους δρόμους (νόμιμα?) αλλά ΠΑΝΤΟΥ. Πόσες χιλιάδες Ελλήνων τα έχουν επισκεφθεί επί τόσες δεκαετίες και νοιώθουμε υπερήφανοι για την μόρφωσή τους; Το Μπάντμιντον τουλάχιστον με τα «κατωτάτης υποστάθμης θεάματα» έχει «αποβλακώσει» μέχρι τώρα μόνο 300.000 άτομα. Προλαβαίνουν να το κλείσουν μη και χαζέψουν περισσότεροι. Μικροπολιτική μικροαντιπολίτευσης με επιχειρήματα ντροπής, εκεί όπου δεν υπάρχουν ισχυρά συμφέροντα για να τους ρίξουν μιά σφαλιάρα....ποιός τελικά θα υπερασπιστεί τον πολιτισμό;

Εμείς πάντως αγαπητοί προστάτες της εξυπνάδας και μόρφωσής μας, ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ χυδαίο θέαμα έχουμε δει μέχρι τώρα και αυτό ήταν παραγωγής του Υπουργείου Πολιτισμού, τεράστιου κόστους, με πρωταγωνιστή τον γενικό γραμματέα του. Νάσται καλά και πάντα τέτοια! Δεν μπορεί, σε κάποιο κράτος της Αφρικής θα είναι καλύτερα....σιγά-σιγά να την κάνουμε...

ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΩ ΕΓΩ ΜΙΑ ΦΤΩΧΗ ΠΛΗΝ ΤΙΜΙΑ ΜΕΛΙΣΣΑ?

Οτι είναι όλοι τους για πολλές σφαλιάρες; σου λέει ο πολιτικάντης.... περιβάλλον και πολιτισμός...και τα δύο πολύ σοβαρά θέματα....πώς να υπερασπιστώ το θέμα του περιβάλλοντος (κάνοντας αντιπολίτευση στη ΝΔούλα) όταν ναι μεν δεν έγινε πάρκο στο Γουδί αλλά δεν έγιναν και βιλίτσες για να βγούμε κι απ' τα ρούχα μας....θέατρο έγινε.....εκτός εάν....εκτός εάν το βγάλουμε σκάρτο που αντί να μας προάγει μας προαγάγει σε ....ηλίθιους....οπότε εμείς ....ένας έξυπνος και μορφωμένος λαός δεν μπορούμε να συναινούμε σε τέτοια μετάλλαξη του είδους...αλλοίμονο! εμείς....., εμείς οι πρώην Τσιφτετέλληνες κυρίες και κύριοι ξυπνάμε και κοιμόμαστε με το βιβλίο στο χέρι, έτοιμοι κάθε μέρα για μια νέα πολιτιστική επανάσταση, τόσους αγώνες κάναμε να εξαφανίσουμε τα σκυλοτράγουδα, τα στριπτίζ, τα TV trash, τα reality, τί μου λέτε τώρα; μπαλέτα και musicals; τζαζ, φλαμένκο και τάνγκο...ουστ! χυδαία θεάματα, μας κολάζετε!!!!

Τώρα βέβαια, έχει και κάτι φίλους με κάτι ανταγωνιστικούλια μαγαζιά.....μ' ένα σμπάρο δυό τρυγόνια; αντιπολίτευση και χάρη στους φίλους; λέτε;

LATERNA MAGIKA

H Laterna Magika φέτος γιορτάζει τα 50 της χρόνια. Ιδρύθηκε το 1958 στην Πράγα από τον σκηνοθέτη Alfred Radok και τον σκηνογράφο Josef Svoboda. Το θέατρο πρωτοπαρουσιάστηκε στην Expo των Βρυξελλών - στο περίπτερο της Τσεχοσλοβακίας - ενώ στη συνέχεια συμμετείχε και σε άλλες διεθνείς εκθέσεις της Expo, to 67 στο Μόντρεαλ και το 70 στην Οσάκα. Οι παραστάσεις της έχουν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, είναι χωρίς λόγια και στηρίζονται στον χορό, στις εκπληκτικές προβολές, στο μαύρο θέατρο, στην παντομίμα, στα σκηνικά, στα κοστούμια, στον ήχο και στους φωτισμούς.

Κυρίαρχο στοιχείο: η εικόνα.

Οποιος επισκέπτεται την Πράγα, σίγουρα θα περάσει και από το Εθνικό Θέατρο, εκεί δηλαδή όπου στεγάζεται η Laterna Magika και δίνει καθημερινά παραστάσεις.

Το ρεπερτόριό της καταπιάνεται με πολλά θέματα (κλασικά και σύγχρονα) ενώ πολλοί γνωστοί χορογράφοι, σκηνοθέτες και σκηνογράφοι έχουν συνεργαστεί μαζί της. Το 2004 παρουσίασαν στον Βόλο – στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Αθήνα 2004 – τον Μύθο των Αργοναυτών. Απ' ότι μαθαίνω, το διάσημο Τσέχικο θέατρο σύντομα αναμένεται να εμφανιστεί στην Αθήνα με μία από τις γνωστές παραγωγές του. Το αναμένουμε......

Ιδού μερικές φωτογραφίες από κάποιες σημαντικές παραγωγές που ανακάλυψα.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

GRAFFITTI

PUZZLES

Ο χαρταετός

Μία εβδομάδα προετοιμασίας, μία ημέρα χαράς. Είμαι από αυτές (κι από αυτούς) που πιστεύουν ότι μερικά πράγματα, όσο κι αν φαντάζουν παρωχημένα, όσο κι αν οι καιροί τα έχουν αντικαταστήσει με γρήγορες κι έτοιμες λύσεις, είναι τόσο όμορφα που αξίζει να δώσουμε λίγο από τον χρόνο μας. Θα με πείτε παραδοσιακή; ε, και; ας με πείτε. Εξ άλλου πιστεύω ότι η καθημερινότητά μας γίνεται πιο όμορφη, πιο ανεκτή, πιο ενδιαφέρουσα, όταν γίνουμε φίλοι της και αρχίσουμε να δημιουργούμε μικρές στιγμές που μπορεί να μην μπαίνουν στο διαχρονικό πάνθεον της τέχνης αλλά δίνουν μία νότα πολιτισμού στο περιβάλλον μας.

Το κουλούρι μου, ο πολιτισμός.... όπως έγραψα και στο προηγούμενο κείμενο, εμείς οι καθημερινοί πολίτες είμαστε αυτοί που δημιουργούν τις συνθήκες για να αναπτυχθεί και να επιζήσει ο πολιτισμός. Οι καλλιτέχνες εμφανίζονται για να εμπνευστούν από αυτές και για να τις μετατρέψουν με το μοναδικό ταλέντο τους σε καλλιτεχνήματα.

Ιδού οι φωτογραφίες της μέρας! Και του χρόνου!

Ο χαρταετός έτοιμος!

στην γή, μία μέρα πριν πετάξει στον ουρανό!!!

Εν πτήσει!!! Καθαρά Δευτέρα στο Παλαιό Φάληρο,

στην παραλία του Μπάτη.

επί το έργον.....

και..... δύο ωραίοι τύποι!!!

Πόλη-Πολίτης-Πολιτισμός

Ας αρχίσω από την «πόλη»: την σκέφτομαι σαν ένα οργανωμένο σύστημα μίας κοινωνίας ανθρώπων που έχουν αντιληφθεί, ορίσει και συμφωνήσει να ακολουθήσουν ένα σύστημα αξιών και συνηθειών. Αυτό το σύστημα λοιπόν, όταν είναι καλολαδωμένο και λειτουργεί χωρίς παρατράγουδα, προσωπικά το αντιλαμβάνομαι σαν τον απόλυτο ορισμό του πολιτισμού. Οι διαχειριστές αυτού του συστήματος θέλουν να λέγονται πολιτικοί, ξεχνούν και ξεχνάμε όμως ότι τους πολιτικούς επιλέγουν οι άνθρωποι που κατοικούν στην πόλη (οι πολίτες) – και είναι αυτοί οι πολιτικοί που ασκούν την ..... πολιτική (για λογαριασμό μας)!

Δεν θα ήθελα να εστιάσω στην πολιτική αλλά στις συνήθειες των πολιτών. Τί άλλο μας έμεινε άραγε; Θεωρώ ότι η ελεύθερη ερμηνεία ενός συνόλου συνηθειών αποδίδεται με μία λέξη: «πολιτισμός». Τί ταλαιπωρία όμως έχει υποστεί ο δόλιος......πόσο συχνά τον αναμασάμε και συχνά τον παρερμηνεύουμε νομίζοντας ότι είναι ένα ειδικό σύνολο πράξεων που προέρχεται αποκλειστικά από τους καλλιτέχνες και όχι από εμάς τους ίδιους, τους καθημερινούς πολίτες;




Κι όμως...... Ο πολιτισμός κατ’ αρχήν υπάρχει ή δεν υπάρχει εξ αιτίας των καθημερινών συνηθειών των πολιτών, των πράξεών τους, των ενεργειών τους.......Κι αυτή η «ασήμαντη» (κατά πολλούς) καθημερινότητα είναι η κατάρα του απολίτιστου περιβάλλοντος που μας περιτριγυρίζει, μας συσφίγγει σαν μέγγενη και μας καταπιέζει μη ξέροντας γιατί.

Το έργο του καλλιτέχνη είναι ένα αποτέλεσμα μιάς μακράς προσωπικής του πορείας, είναι μία πολύπλοκη σύνθεση σκέψης και πράξης που προκύπτει από τον συνδυασμό του δικού του ξεχωριστού ταλέντου με την οξυδερκή παρατήρηση που καθημερινά εξασκεί. Ο πολιτισμός όμως – σαν έννοια - δεν είναι η αριθμητική πρόσθεση των καλλιτεχνημάτων και η στυλιστική έκθεσή τους στο κοινό. Είναι η συλλογική συνείδηση εκείνων των πολιτών που έχουν την ικανότητα να αναγνωρίζουν, να εκτιμούν, να αφομοιώνουν και να εντάσσουν την αξία του καλλιτεχνήματος στην αργή και σταθερή εξέλιξη της κοινωνίας μιάς πόλης. Οσο περισσότεροι συμμετέχουν σε αυτή την διαδικασία, τόσο επιτακτικότερη είναι η ανάγκη μίας κοινής γλώσσας που ο πολίτης «μιλάει» αυτόματα μέσα από τις καθημερινές του πράξεις. Κάποτε ίσως να αρκούσε ένας κώδικας 10 εντολών που έγιναν νόμοι. Αλλά σήμερα αυτός ο σύντομος παλιός κώδικας, όσο κι αν αυξήθηκε και πληθύνθηκε, δεν αρκεί.




Η καθημερινή συμπεριφορά του πολίτη στην πόλη που θέλει να έχει πολιτισμό, δεν μπορεί να γίνει νόμος και δεν πρέπει. Αλλοίμονο εάν με νόμο θα πρέπει να επιβάλλουμε το «καλημέρα» και το «ευχαριστώ» στις καθημερινές μας συναντήσεις και συναλλαγές. Παρ’ όλα αυτά, το «καλημέρα» μπορεί να μην λείπει (ευτυχώς συνεχίζει να λέγεται με αντανακλαστικό τρόπο) λείπει όμως πολύ συχνά το «ευχαριστώ» κι ας μου πεί κάποιος ότι δεν τώχει προσέξει. Φοβάμαι βέβαια ότι σε λίγα χρόνια μπορεί το επιφώνημα «ουγκ» να πάρει την θέση του «καλημέρα» αλλά ας μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι.

Ετσι, δεν μένει παρά να σκεφτούμε και να καταγράψουμε εκείνες τις μικρές ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού που έχουν θεριέψει και μας κάνουν ...... απολίτιστους! Αρχίστε λοιπόν, για να συμπληρώσουμε την μεγάλη λίστα!!!

Οδός Πειραιώς: Ενα νέο θέατρο γεννήθηκε....

«Θέατρον» πολλαπλών ονείρων


(απόσπασμα από το άρθρο της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΜΠΑΡΚΑ στην Ελευθεροτυπία 24/2/08)


Η σκηνή του «Θέατρον» με το pit για την ορχήστρα (πάνω). Ολα τα καθίσματα μπορούν να απομακρυνθούν ικανοποιώντας κάθε χρήση. Η εντυπωσιακή είσοδος του θεάτρου (κάτω).
Στις 20 Μαρτίου ένα υπερσύγχρονο καινούργιο θέατρο σηκώνει αυλαία στην Αθήνα. Το Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού (ΙΜΕ) αποκτά στο πολιτιστικό του κέντρο «Ελληνικός κόσμος» (Πειραιώς 254) ένα χρόνο μετά την εικονική «Θόλο» του, το δικό του «Θέατρον»: ένα πολυμορφικό πολιτιστικό χώρο που θα έχει τη δυνατότητα να αναδιατάσσει τα καθίσματα με τρεις διαφορετικούς τρόπους, ακόμη και να τα εξαφανίζει!

Η ιταλική σκηνή του θεάτρου (30 μ. πλάτος x 12 μ. βάθος), εξοπλισμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας (ψηφιακό ήχο, δυνατότητα υποστήριξης «ζωντανών» συνδέσεων εικόνας και ήχου, ακόμα και απόδοσης τρισδιάστατων σκηνικών), μπορεί να φιλοξενήσει παραστάσεις θεάτρου, μουσικής, όπερας (διαθέτει μεγάλο pit για ορχήστρα), χορού, ακόμη και επιδείξεις μόδας. Εντυπωσιάζει η διάταξη των κερκίδων (χωρητικότητας 967 θεατών), που προσφέρουν τέλεια ορατότητα προς τη σκηνή, ακόμη και από την τελευταία σειρά.